Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2023 roku

Sąd Okręgowy w Kaliszu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Pilarczyk

Protokolant: Agnieszka Janiak

po rozpoznaniu w dniu 04 maja 2023 roku w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. S.:

1. kwotę 97.000,00 zł ( dziewięćdziesiąt siedem tysięcy złotych 00/100) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2. kwotę 35.000,00 zł. ( trzydzieści pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

3. rentę wyrównawczą w kwocie:

a) 1350,00 zł. ( tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych 00/100) miesięcznie, począwszy od dnia 01 kwietnia 2020 roku do dnia 31 grudnia 2022 roku, płatną do 10 dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

b) 1850,00 zł. ( tysiąc osiemset pięćdziesiąt złotych 00/100) miesięcznie, począwszy od dnia 01 stycznia 2023 roku, płatną do 10 dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

II. Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III. Obciąża każdą ze stron poniesionymi przez nią kosztami zastępstwa procesowego.

IV. Obciąża każdą ze stron poniesionymi przez nią kosztami postępowań zażaleniowych.

V. Nie obciąża powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

VI. Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa ( Sądu Okręgowego w Kaliszu ) kwotę 11.220,00 zł. ( jedenaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych 00/100) zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa.

Sędzia Małgorzata Pilarczyk

Sygn. akt I C 518/20

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 06 kwietnia 2020 r. M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.:

1) kwoty 137.000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 13 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia,

2) kwoty 3.121,76 zł miesięcznie renty tytułem zwiększonych potrzeb oraz renty wyrównawczej, począwszy od 1 kwietnia 2020 r., płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

3) kwoty 100.999,79 zł tytułem skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb i renty wyrównawczej za okres od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia 31 marca 2020 r.

wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty,

4) kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 21.600,00 zł. z ustawowymi odsetkami za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty i kwotę 34 zł. opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że powód dochodzi powyższych roszczeń w związku ze szkodą jakiej doznał w wyniku wypadku komunikacyjnego, do którego doszło w dniu 6 czerwca 2017 r. od pozwanego ubezpieczyciela sprawcy szkody. W wyniku wypadku powód doznał rozległych obrażeń ciała, był wielokrotnie hospitalizowany oraz poddawany zabiegom operacyjnym, w tym ratującym życie. Do chwili obecnej powód nie odzyskał pełnej sprawności i wymaga w codziennym życiu pomocy osób trzecich. Jest całkowicie niezdolny do pracy. Przed wypadkiem podjął pracę na stanowisku operatora koparko-ładowarki, ale w związku z wypadkiem do końca 2017 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim a następnie do 29 listopada 2018 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Obecnie przebywa na rencie. Pozwany uznając swoją odpowiedzialność co do zasady, w toku postępowania likwidacyjnego, przyznał powodowi łącznie kwotę 110.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 5.670,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, kwotę 508,03 zł tytułem kosztów dojazdów do placówek medycznych oraz kwotę 326,42 zł tytułem kosztów leczenia. Powołani w toku postępowania likwidacyjnego biegli, stwierdzili u powoda 90 % uszczerbek na zdrowiu ( k. 4-28 ).

W odpowiedzi na pozew złożonej dnia 28 maja 2020 r. pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powód otrzymał już od ubezpieczyciela kwotę zadośćuczynienia i odszkodowania adekwatną do stopnia doznanych obrażeń i zaistniałych krzywd, a wszelkie dalej idące roszczenia są niezasadne, w tym roszczenie o zasądzenie renty, które jest nieudowodnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Zakwestionował wysokość wynagrodzenia, jakie zdaniem powoda aktualnie by uzyskiwał. Podniósł nadto, że toku postępowania karnego powód otrzymał nawiązkę w wysokości 3.000 zł ( k. 195-207).

Postanowieniem z dnia 24 lipca 2020 r. Sąd udzielił zabezpieczenia roszczenia powoda o rentę z tytułu utraconych korzyści i zwiększonych potrzeb zobowiązując pozwanego do łożenia z powyższego tytułu na rzecz powoda kwoty 2.200,00 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 kwietnia 2020 roku do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie ( k. 290 ) a postanowieniem z dnia 1 września 2020 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu w sprawie sygn. akt I Cz 74/20 zmienił powyższe orzeczenie w ten sposób, że w miejsce renty w kwocie 2.200 zł zasądził na rzecz powoda tytułem comiesięcznej renty kwotę 1.750 zł. ( k. 319 )

Na rozprawie w dniu 4 maja 2023 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska wyrażone w pozwie i odpowiedzi na pozew. (k. 552v)

Sąd dokonał następujących ustaleń faktycznych:

W dniu 6 czerwca 2017 roku doszło do wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez sprawcę, który nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo powodowi, który w wyniku zdarzenia doznał wielomiejscowych obrażeń ciała w postaci złamania kości podstawy czaszki, złamanie mostka, złamania żeber lewych, wieloodłamowego złamania miednicy oraz po urazowego uszkodzenia aorty piersiowej.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 4 grudnia 2017 roku w sprawie sygn. akt II K 438/17 sprawca zdarzenia został uznany winnym spowodowania powyższego wypadku komunikacyjnego, za co wymierzono mu karę pozbawienia wolności z zawieszeniem na wskazany w wyroku okres próby, zobowiązano sprawcę do pisemnego przeprowadzenia powoda oraz na podstawie art. 46 par 1 k.k. orzeczono od sprawcy na rzecz powoda kwotę 3000 zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

( dowód: wyrok – karta 196 – 196 v. z akt sprawy SR w Jarocinie II K 438/17, dokumenty objęte w/w aktami sprawy )

Pojazd sprawcy w dacie szkody ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC u pozwanego ubezpieczyciela.

( fakt niesporny )

Od dnia wypadku powód był wielokrotnie hospitalizowany i poddawany zabiegom operacyjnym, w tym ratującym życie. W dniu 06 czerwca 2017 roku wykonano w oddziale kardiochirurgicznym pilną operację uszkodzonej aorty zstępującej.

W tym samym dniu został przewieziony do szpitala w P., gdzie w oddziale chirurgicznym przebywał od 06 czerwca 2017 roku do 26 lipca 2017 roku. W dniach 22 czerwca 2017 roku i 26 czerwca 2017 roku przeprowadzono u powoda operację repozycji odłamów kości miednicy i ich stabilizacje.

W okresie od 11 września 2017 roku do 06 października 2017 roku powód przebywał w oddziale rehabilitacji, gdzie przeprowadzono usprawnianie. Poruszał się wówczas z asekuracją. Utykał na lewą kończynę dolną i poruszał się przy pomocy balkonika.

Był leczony w szpitalnym oddziale ratunkowym w dniu 12 lutego 2019 roku z powodu napadów utraty przytomności z drgawkami i podejrzeniem padaczki. W okresie od 12 lutego 2019 roku do 15 lutego 2019 roku był hospitalizowany w oddziale neurologicznym.

W okresie od 17 kwietnia 2019 roku do 20 kwietnia 2019 roku przebywał w oddziale ortopedii i traumatologii szpitala w P. z rozpoznaniem wygojone złamanie miednicy z uszkodzeniem panewki stawu biodrowego lewego z wtórnymi pourazowymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego lewego z jałową martwicą głowy kości udowej i zastosowano w dniu 18 kwietnia 2019 roku leczenie operacyjne usunięcia metalu.

Następnie miała miejsce hospitalizacja powoda w oddziale ortopedii i traumatologii narządu ruchu od 13 czerwca 2019 roku do 17 czerwca 2019 roku. W dniu 14 czerwca 2019 roku wykonano endoprotezoplastykę bezcementową stawu biodrowego.

W okresie od 09 września do 27 września 2019 roku powód przebywał w oddziale rehabilitacji ogólnej, gdzie przeprowadzano usprawnianie.

Powód odbywał wizyty w poradni ortopedycznej. Tak więc w czasie wizyty w dniu 01 września 2017 roku stwierdzono, że zrost kostny miednicy postępuje i skierowano powoda do oddziału rehabilitacji, w dniu 30 października 2017 roku stwierdzono, że chodzi o jednej kuli, a w czasie wizyty dniu 18 grudnia 2017 roku zgłaszał nawracające bóle biodra prawego, a w dniu 12 marca 2018 roku nawracające bóle biodra lewego.

( dowód: dokumentacja lekarska k. 36 – 64, opinia biegłego ortopedy traumatologa k. 356 -361 )

Wypadek i jego skutki były dla powoda źródłem dolegliwości bólowych, zmniejszających się w miarę upływu czasu. W oparciu o umowną 10 stopniową skalę natężenie bólu od pierwszego tygodnia do dziś zmniejszało się od 7 – 8 stopni do poziomu 2 - 4 i dalej się utrzymuje.

Doznany uraz spowodował u powoda z ortopedycznego punktu widzenia trwały uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 45%.

Powód nie jest zdolny do wykonywania pracy operatora koparki i kierowcy, którą wykonywał do dnia wypadku. Z uwagi na słaby efekt pooperacyjny w obrębie biodra lewego i utrzymującą się niewydolność chodu jest całkowicie niezdolny do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji.

Powód wymagał po operacjach pomocy i opieki innych osób. W okresie od 26 lipca 2017 roku do 11 września 2017 roku początkowo był osobą leżącą, a następnie po spionizowaniu poruszał się ze znacznym utykaniem i z asekuracją o dwóch kulach łokciowych albo balkonikiem na bardzo krótkich dystansach. Od początku września 2017 roku podjął próbę chodzenia o kulach.

Do końca sierpnia 2017 roku wymagał opieki w wymiarze 6 godzin w zakresie wykonywania czynności toaletowo - higienicznych, kupowania i przygotowywania pożywienia, a także przemieszczenia się i wykonywania czynności porządkowych w gospodarstwie domowym.

Od września 2017 roku potrzebował pomocy w wymiarze 4 godzin dziennie po wypisaniu ze szpitala, a w okresie od 06 do 31 października 2017 roku wymagał pomocy w wymiarze 3 godziny dziennie. Ta pomoc była konieczna w zakresie wykonywania czynności porządkowych i kupowania i przygotowywania pożywienia i częściowo w zakresie toalety i higieny.

Od końca października 2017 roku zaczął poruszać się o jednej kuli łokciowej. Od tego czasu, czyli od listopada 2017 roku do końca września 2019 roku, wymagał pomocy w wymiarze 2 godzin dziennie w zakresie kupowania i przynoszenia do domu pożywienia i przygotowywania pożywienia i wykonywania czynności porządkowych w gospodarstwie domowym i pomocy przy dojazdach. Od października 2019 roku wymagał i nadal wymaga pomocy w wymiarze 1 godziny dziennie.

Leczenie szpitalne i rehabilitacja odbywały się w ramach świadczeń udzielanych z NFZ. Aktualnie nie wymaga stałego, ani długotrwałego leczenia środkami farmakologicznymi. Wymaga kontynuacji rehabilitacji i to powinny być zabiegi rehabilitacyjne w seriach dwutygodniowych raz na dwa miesiące i kontynuacja ćwiczeń wykonywanych w domu pomiędzy tymi rehabilitacjami.

( dowód: opinia główna i uzupełniająca biegłego ortopedy traumatologa k. 356 -361, k. 379 )

Wskutek urazu głowy u powoda doszło do stłuczenia płata potylicznego, skutkiem czego są trwałe pourazowe zmiany w płacie potylicznym. Napad drgawek, do którego doszło w dniu 12 maja 2019 roku był z prawdopodobieństwem bliskim pewności skutkiem opisanych zmian pourazowych w płacie potylicznym. Od dnia napadu powód przyjmuje systematycznie leki przeciw padaczkowe i napad drgawek nie powtórzył się. Trwałe zmiany pourazowe w mózgowiu, zmiany napadowe w zapisie EEG, wystąpienie epizodu drgawek i konieczność stosowania leków przeciw padaczkowych skutkuje stwierdzeniem, że z neurologicznego punktu widzenia powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%. Zachodzi konieczność przewlekłego stosowania leków przeciwpadaczkowych. Ponadto istnieje ryzyko kolejnych napadów drgawek, wpływu doznanych obrażeń na aktywność zawodową powoda, jego zdolność do pracy w zakresie posiadanych kwalifikacji.

Z przyczyn neurologicznych opieka była niezbędna w okresie bezpośrednio po wypadku oraz po napadzie drgawek przez okres około 2 - 3 tygodni, kiedy to opiekę nad powodem sprawował personel placówek, w których odbywała się hospitalizacja powoda.

Z neurologicznego punktu widzenia powód jest trwale niezdolny do pracy w zawodzie kierowcy z powodu następstw wypadku z 6 czerwca 2017 roku. Ponadto nie może również pracować na wysokości i przy maszynach w ruchu.

U powoda wskazana jest rehabilitacja z powodu dysfunkcji stawu biodrowego i barkowego — w trybie ambulatoryjnym lub stacjonarnym, w tym sanatoryjnym. Średnia częstotliwość zabiegów to 4 x w roku po 2 - 3 tygodnie. Rehabilitacja w takiej częstotliwości jest możliwa w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ.

Powód wymaga stosowania zaleconych leków przeciwpadaczkowych, których średni koszt przy refundacji, do której powód ma prawo, wynosi ok. 5,00 zł miesięcznie. Poza tym nie wymaga przewlekłego leczenia farmakologicznego.

( dowód : opinia biegłego specjalisty neurologa i rehabilitacji medycznej k. 394-397 )

Stan zdrowia powoda w połączeniu z występowaniem czynników szkodliwych dyskwalifikuje powoda do pracy na dotychczasowych stanowiskach pracy.

W kwestii przekwalifikowania się powoda celem podjęcia pracy decyduje koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. Pojęcie „niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” należy rozumieć jako rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy wzięciu pod uwagę możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Powód nie zostałby dopuszczony do pracy, jeżeli na jego stanowisku występowałyby następujące narażenia: ciężkiej pracy fizycznej, dźwiganie ciężarów, praca na wysokości i w głębokich wykopach, pracy związanej z obsługą maszyn w ruchu, prowadzenia pojazdów mechanicznych, pracy wymagającej się przemieszczania, zwłaszcza na duże odległości, pracy zmianowej, zwłaszcza w porze nocnej, pracy w pozycji wymuszonej. Powód jest zdolny do wykonywania takiego rodzaju pracy, gdzie powyższe narażenia nie będą występowały, przy czym nie jest możliwa ocena wpływu tych ograniczeń na realną możliwość znalezienia pracy przez powoda na lokalnym rynku.

( dowód : opinia medyczna z zakresu medycyny pracy k. 448 - 466 )

Powód na czas określony od 05 czerwca 2017 roku do 04 marca 2020 roku miał zawarta umowę o pracę w Przedsiębiorstwie (...) w G. na cały etat, na stanowisku „operatora koparki/operatora koparko/ładowarki/kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony/robotnika budowalnego. Z umowy o pracę wynika, że płaca zasadnicza powoda została określona na 5 zł. brutto/h a premię określono jako „ uznaniowa”.

Pracodawca nie jest w stanie obiektywnie określić jakie zarobki osiągałby, gdyby nie wypadek, w szczególności, czy wykonywana praca uprawniałaby go do premii uznaniowej i jaka byłaby wysokość premii.

Wynagrodzenie w wysokości 5 zł brutto za godzinę pracy przy zwykłym systemie czasu pracy dałoby powodowi za czerwiec 2017 roku wynagrodzenie miesięczne w wysokości 1.464,48 zł netto.

( dowód: umowa o pracę k. 183, 213, zaświadczenie k. 184; zaświadczenie k. 270, wydruki z zeznań podatkowych k. 251-263 )

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 03 stycznia 2018 roku oraz z dnia 16 lipca 2018 roku powód został uznany za osobę czasowo niezdolną do pracy, orzeczeniem z dnia 03 grudnia 2018 roku został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do 31 grudnia 2020 roku, w związku ze stanem narządu ruchu, orzeczeniem z dnia 19 kwietnia 2022 r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy z powyższego tytułu do 30 kwietnia 2023 roku.

( dowód: orzeczenia k. 322 – 324, k. 432 - 433 )

Za okres do 01 lipca 2017 roku pracodawca wypłacił powodowi wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, a od 02 lipca 2017 roku do 04 grudnia 2017 roku pracodawca wypłacił powodowi zasiłek chorobowy w kwocie 8.974,68 zł. brutto, a od 5 grudnia 2017 roku do 29 listopada 2018 roku świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 17.053,47 zł. brutto.

(dowód: zaświadczenie k. 344 A )

Świadczenia należne powodowi po wypadku, w tym renta, były obliczane na podstawie płacy minimalnej.

Powód w okresie od 30 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2020 roku pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W powyższym okresie otrzymał:

- za dzień 30 listopada 2018 roku – 50,24 zł.,

- za okres od 01 stycznia 2019 roku do 28 lutego 2019 roku – 1263,52 zł. netto,

- za okres od 01 marca 2019 roku do 30 września 2019 roku – 1320,22 zł. netto,

- za okres od 01 października 2019 roku do 29 lutego 2019 roku – 1333,22 zł. netto,

- za okres od 01 marca 2020 roku do grudnia 2020 roku– 1389,92 zł. netto.

( dowód: decyzja ZUS k. 185 – 187 wraz z załącznikiem k. 188, zeznania świadka A. S. 00:22:43 płyta k. 284, zaświadczenie k. 344 A, decyzja k. 328 - 329 )

W chwili wypadku powód miał 33 lata, był zdrowym mężczyzną, cieszył się pełną sprawnością, był aktywny zawodowo. Dzień przed wypadkiem podjął zatrudnienie w nowym miejscu pracy położonym w bliższej odległości od miejsca zamieszkania, niż poprzednia praca. Wypadek oraz doznane na jego skutek bolesne obrażenia ciała spowodowały, że życie powoda uległo diametralnej zmianie. Z energicznego, aktywnego mężczyzny stał się nerwową osobą cierpiącą z powodu dolegliwości bólowych i licznych ograniczeń, wymagającym pomocy i opieki w zwykłych czynnościach dnia codziennego, toalecie, ubieraniu, żywieniu, zakupach, dowożeniu do lekarza. Towarzyszy mu poczucie „ bycia niepotrzebnym”. Cały czas spędza w domu. Nie podjął żadnej pracy. Odczuwa dolegliwości bólowe z lewej strony ciała i ma nie w pełni sprawną lewą rękę. Wstawiona endoproteza z upływem lat będzie wymagały wymiany. Ból nogi utrudnia mu możliwość prowadzenia auta. Żona powoda była zmuszona zmienić pracę, aby móc zapewnić powodowi opiekę i uzyskać większe dochody. Powód i jego żona mają dwóch małoletnich synów.

Powód zażywa leki przeciwpadaczkowe, leki na wzmocnienie chrząstki kostnej oraz przeciwbólowe, z którego to tytułu ponosił koszt rzędu 100 zł. miesięcznie. Ponosił wydatki w związku z dojazdami do lekarzy rzędu 50 zł. miesięcznie. Z upływem czasu doszło do usprawnienia czynności lewej kończyny dolnej powoda na skutek sympatycznych ćwiczeń powoda z żoną w warunkach domowych. Od około maja 2022 roku powód porusza się już o jednej kuli, a nie jak poprzednio, o dwóch kulach. Odbył kilka prywatnych wizyt u rehabilitanta, który nauczył go wykonywać w domu ćwiczenia z pomocą innej osoby. Cały czas powodowi cierpnie noga, nie może długo siedzieć, nie może pracować jako kierowca koparko – ładowarki, gdyż maszyny tego typu wykonują dużo wibracji. Otrzymuje rentę w wysokości ok. 1300 zł. netto miesięcznie, z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W domu wykonuje tylko lekkie prace, takie jak odgrzanie obiadu, odebranie dziecka z autobusu, czy odrobienie lekcji. Prace w obejściu domu przejął jego starszy 14 letni syn. Sam nie może wykonywać w obejściu takich prac jak koszenie trawy, czy palenie w piecu. Powód otrzymał dużo wsparcia ze strony żony. Prowadzi osobowe auto, ale odczuwa dolegliwości ze strony nogi na dłuższych trasach. Przed wypadkiem jeździł na rowerze, obecnie może tylko odbywać jazdę na krótkich odcinkach. W dalsze trasy wozi go żona. Przed wypadkiem angażował się w zabawy ruchowe z dziećmi, czego teraz nie może wykonywać. Cały czas potrzebuje pomocy przy higienie, czy ubieraniu, nie może sam zasznurować butów, ani niczego dosięgnąć. W czasie wchodzenia i schodzenia po schodach nasila mu się ból nogi. Martwi się obluzowaniem endoprotezy, odczuwa w niej przeskoki przy ruchu nogi. Cały czas korzysta z wizyt ortopedycznych, także u specjalisty w W. w ramach NFZ. W związku z mechanicznym powikłaniem wewnętrznych protez stawów był hospitalizowany przez kilka dni w marcu 2023 roku.

( dowód: zeznania świadka A. S. 00:22:43 – 00:41:57 płyta k. 284, zeznanie powoda 00:02:11 – 00:22:43 płyta k. 284, 00:03:01 – 00:30:33 płyta k. 553, dokumentacja medyczna k. 546 – 548 )

Powód zgłosił szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 12 lipca 2017 r. wnosząc o zadośćuczynienie w kwoce 200.000,00 zł. W dniu 27 lipca 2017 roku, sierpnia 2017 r. i 20 października 2017 r. powód wystąpił do ubezpieczyciela o zwrot kosztów leczenia i opieki.

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2018 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 5.670 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, decyzją z dnia 30 stycznia 2019 r. pozwany przyznał powodowi zwrot kosztów dojazdu do placówek medycznych w kwocie 508,03 zł., decyzją z dnia 10 lipca 2019 r. przyznał powodowi zwrot kosztów leczenia w kwocie 326,42 zł., to jest łącznie 5.670 zł.

Ostatecznie w toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał powodowi zadośćuczynieniem w wysokości 110.000 zł., przy czym pierwsza decyzja w tym przedmiocie została wydana 08 sierpnia 2017 roku.

( dowód: dokumentacja postępowania likwidacyjnego k. 95 - 146)

Wyrok karny zobowiązujący sprawcę szkody do pisemnego przeprowadzenia powoda oraz zapłaty na jego rzecz kwoty 3000 zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia został wykonany.

( fakt niesporny )

Sąd dokonał następującej oceny dowodów:

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda co do tego, że gdyby nie wypadek uzyskiwałby wynagrodzenie wyższe niż wynikające z umowy o pracę, czyli wyższe niż wynagrodzenie minimalne. Pracodawca powoda również nie potwierdził, aby zdarzeniem pewnym było, że powód uzyskałby wyższe wynagrodzenie i jaką ewentualnie uzyskałby premię. Nie została udowodniona wysokość wynagrodzenia powoda sprzed zatrudnienia u ostatniego przed wypadkiem pracodawcy. Nie można w omawianym zakresie przyjąć za miarodajne zeznania powoda i jego żony – świadka A. S., że była to kwota 3500 – 4000 zł., gdyż nie została udokumentowana. Tego rodzaju dochody powoda nie wynikają ze złożonych deklaracji podatkowych. Poza tym powód przed wypadkiem zmienił pracę. Ponadto minimalne wynagrodzenie było ponadto podstawą przyznania powodowi świadczeń po wypadku, a zatem tylko takie zostało udokumentowane. Z zeznań powoda wynika, że obecnie otrzymuje rentę wysokości 1300 zł. miesięcznie. Z ostatniej decyzji ZUS jaka została złożona do akt wynika, że jest to kwota 1320,22 zł. natomiast z pisma ZUS z 29 września 2020 roku, że powód w okresie całkowitej niezdolności do pracy miał średni dochód z tytułu renty od 1 marca 2020 r. 1389,92 zł. netto. a zatem Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, że obecnie renta wynosi ok. 1300 zł. mając na uwadze fakt, że jest to renta w wysokości 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, z uwagi na orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy.

W pozostałym zakresie Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda i świadka A. S. co do trybu jego życia przed wypadkiem oraz doznanych przez powoda obrażeń, jego hospitalizacji i zmian, które nastąpiły w życiu powoda po wypadku. Wiarygodne w omawianym zakresie są dokumenty, na których Sąd się oparł dokonują ustaleń w sprawie, a w szczególności opinie biegłych, w oparciu o które Sąd przyjął rozmiar niezbędnej opieki.

Dokonując ustaleń oraz rozstrzygnięcia w sprawie Sąd nie brał w żadnym zakresie pod uwagę nadesłanej drogą elektroniczną, bez zobowiązania Sądu, opinii biegłego P. R., pominąwszy ów dokument w całości.

Sąd zważył:

Podstawą odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciela w sytuacji szkód doznanych na skutek wypadku komunikacyjnego jest przepis art. 822 § 1 i § 4 k.c. oraz przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Bezsporne jest, że odpowiedzialność pozwanego wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego zawartej przez pozwanego ze sprawcą wypadku, w którym poszkodowanym został powód, poza tym pozwany przyznał tę odpowiedzialność wypłacając już powodowi w związku z wypadkiem świadczenia w toku postępowania likwidacyjnego.

Podstawę odpowiedzialności cywilnej pozwanego przewidują przepisy art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., które ustanawiają odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego wobec poszkodowanego ruchem tego pojazdu na zasadzie ryzyka, przy uwzględnieniu przyczynowości, o której mowa w art. 361 k.c. Związek przyczynowy między zdarzeniem, w którym uczestniczył powód, a skutkiem w postaci doznanych przez niego obrażeń i ich następstw jest oczywisty. Powód nie przyczynił się do zwiększenia szkody, który skutkować mógłby w myśl art. 362 k.c. odpowiedniemu zmniejszeniu obowiązku naprawnienia szkody.

Podstawą dochodzonego przez powoda roszczenia o zadośćuczynienie jest przepis art. 444 par. 1 k.c. w zw. z art. 445 par. 1 k.c. z których wynika, iż w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), jak i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniem fizycznym lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Istotnymi kryteriami przy ustalaniu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia są przede wszystkim rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego w życiu osobistym i społecznym oraz stopień winy sprawcy (wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008r., z. 4, poz. 95). Sąd musi kierować się wskazanymi wyżej kryteriami, mając na uwadze całokształt okoliczności każdego rozpatrywanego przypadku, oraz uwzględniając okoliczność, że obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości; ma ono bowiem charakter całościowy i jest przyznawane jednorazowo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 2 dnia czerwca 2010 r., I ACa 392/10, LEX nr 756571). Poszkodowany powinien od osoby odpowiedzialnej za szkodę otrzymać sumę pieniężną, o tyle w danych okolicznościach odpowiednią, by mógł za jej pomocą zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy i odzyskać równowagę związaną ze skutkami wypadku (tak m.in. wyrok SN z dnia 10.06.1999 r., II UKN 681/98, uchwała SN z dnia 8.12.1973 roku, OSNCP rok 1974, nr 10, poz. 145).

Powód doznał w zdarzeniu trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 55% a także dolegliwości w sferze zdrowia psychicznego, które stanowiły dla powoda uciążliwość w postaci stresu będącego wynikiem wypadku i jego konsekwencji dla zdrowia powoda oraz długotrwałego procesu leczenia, doznanego bólu i zmiany dotychczasowego trybu życia.

W chwili zdarzenia był zdrowym, aktywnym człowiekiem, aktywnym fizycznie, społecznie i zawodowo. Z dnia na dzień stał się zależny od innych osób, utracił autonomię i swobodę działania. Obniżeniu uległa jakość i komfort życia powoda. Przez okres kilku miesięcy pozostawał w położeniu wymagającym opieki, a conajmniej pomocy ze strony innych osób przy czynnościach życiowych.

Okres i natężenie cierpień fizycznych i psychicznych, stopień doznanego trwałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu powoda, który jako mężczyzna w sile wieku, mąż i ojciec dwójki małoletnich dzieci musiał zmierzyć się z nagłą utratą sprawności, samodzielności, bolesną walką o powrót do zdrowia i sprawności dały podstawę do uznania, iż adekwatnym zadośćuczynieniem stanowiącym rekompensatę pieniężną za krzywdę doznaną przez powoda i złagodzenie jej skutków jest kwota 210.000,00 zł. przy uwzględnieniu pomocniczego przyjęcia kwoty ok. 3800 zł. za jeden % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powód otrzymał orzeczoną wyrokiem karnym od sprawcy szkody na podstawie art. 46 § 2 k.k. kwotę 3000 zł., która jest rodzajem "zryczałtowanego naprawienia szkody". Jeżeli nawiązka została uiszczona przez sprawcę szkody na rzecz pokrzywdzonego, jego zadośćuczynienie przyznawane w procesie cywilnym winno ulec obniżeniu o wartość zapłaconej nawiązki/odszkodowania.( por: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 marca 2018 r. sygn. akt I A Ca 957/17, LEX nr 2478517 - wyrok z dnia 14 marca 2018 r.)

Ponadto powód otrzymał w postępowaniu likwidacyjnym od pozwanego z powyższego tytułu kwotę 110.000,00 zł.

Wobec powyższego Sąd, uwzględniając powyższe otrzymane przez powoda świadczenia z tego tytułu, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 97.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie to jest od dnia 13 sierpnia 2017 roku.

O odsetkach należnych od zasądzonego zadośćuczynienia Sąd rozstrzygnął w oparciu o poniższe rozważania.

Termin spełnienia świadczenia dla ubezpieczyciela w myśl art. 817 § 1 k.c. wynosił 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( t.j. Dz. U. z 2022.621) ” zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie z ust. 2 w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Odsetki należą się zgodnie z art. 481 k.c. za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Początek okresu opóźnienia, za który przysługują odsetki wyznacza wymagalność roszczenia, czyli chwila, w której świadczenie powinno być spełnione. Zasady określania wymagalności reguluje art. 455 k.c., zgodnie z którym świadczenia powinno zostać spełnione w terminie oznaczonym, bądź wynikającym z właściwości zobowiązania, a jeśli termin nie może zostać sprecyzowany w ten sposób, świadczenie powinno być zrealizowane niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Konstrukcja roszczenia odsetkowego za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego jest oparta na założeniu, iż w chwili powstania obowiązku świadczenia dłużnik musi wiedzieć nie tylko o swoim obowiązku, ale także znać rozmiar świadczenia, które ma spełnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 308/09, nie publ.). Problem ten - o czym była już mowa - pojawia się jako szczególnie istotny w odniesieniu do świadczeń, których wysokość jest ocenna (np. zadośćuczynień przyznawanych na podstawie art. 445 § 1 k.c.) i wymaga dostępu do informacji o okolicznościach wpływających na rozmiar szkody i oszacowanie należnego zadośćuczynienia. Przyjmuje się, że w wypadku, kiedy fakt doznania krzywdy oraz jej rozmiar są ewidentne i umożliwiają określenie typowego w takich wypadkach świadczenia kompensacyjnego, odsetki ustawowe powinny być naliczane od dnia wezwania dłużnika do spełnienia tego świadczenia, jeżeli natomiast konieczne są szczegółowe badania, bądź dopiero z upływem czasu ujawniają się nowe istotne okoliczności, termin opóźnienia w spełnieniu świadczenia powinien zostać określony z ich uwzględnieniem. Świadczenie należy spełnić niezwłocznie, to znaczy w terminie uwzględniającym czas potrzebny w normalnym biegu starannie wykonywanych czynności na zweryfikowanie zasadności żądania zawartego w wezwaniu i jego pilną realizację. Termin ten zależy więc od rodzaju świadczenia i niezbędnych czynności, jakie są konieczne do oceny jego zasadności i wykonania. Wierzyciel nie ma obowiązku wykazywania szkody poniesionej w wyniku nieterminowej zapłaty, ani udowadniania, że w chwili otrzymania wezwania dłużnik dysponował wiedzą niezbędną do oszacowania wielkości roszczenia. To na dłużniku ciąży obowiązek dowodzenia, że w tym wypadku występują szczególne okoliczności podważające powstanie stanu wymagalności roszczenia w wyznaczonym przez niego terminie, gdyż niezwłoczne wykonanie zobowiązania wymaga jednak więcej czasu. ( por: uchwała NS z 8.11.2019 r. III CZP 32/19 )

Nie jest tak, że obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstaje dopiero z chwilą wydania lub uprawomocnienia się orzeczenia sądowego. Nie ma bowiem żadnych przeszkód ku temu, by, co do zasady, roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia były rozpoznawane i uwzględniane na drodze pozasądowej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 8 października 2015 roku, I ACa 436/15, LEX nr 1927625).

Zasadą jest, iż należne zadośćuczynienie staje się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez pokrzywdzonego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego – w terminie 30 dni od tej daty, zgodnie z art. 817 § 1 k.c.

Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 stycznia 2000 r., III CKN 1105/98, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 134, z dnia 19 września 2002 r., V CKN 1134/2000, niepubl. i z dnia 15 lipca 2004 r., V CK 640/03, niepubl.).

Specyfika świadczenia o zadośćuczynienie i odszkodowawczego powinna mieć zatem również wpływ na określenie daty, od której powstał stan opóźnienia w spełnieniu tego świadczenia. Z tej perspektywy istotne jest nie tylko to, czy dłużnik znał wysokość żądania uprawnionego, ale także to, czy znał lub powinien znać okoliczności decydujące o rozmiarze należnego od niego odszkodowania.

Uwzględniając powyższe, o terminie, od którego należy naliczać odsetki, decyduje także kryterium oczywistości żądania odszkodowania. Jeżeli bowiem w danym przypadku zasada odpowiedzialności ubezpieczyciela, występowanie szkody oraz jej rozmiar są ewidentne i nie budzą większych wątpliwości, trzeba przyjąć, że odsetki powinny być naliczane po wezwaniu do zapłaty od kwoty, która była wówczas usprawiedliwiona. Z kolei w sytuacjach, w których odpowiedzialność za szkodę lub też istnienie szkody oraz jej zakres są niejasne i konieczne jest często żmudne przeprowadzanie ustaleń w tych kwestiach, niemożliwe do przeprowadzenia w postępowaniu likwidacyjnym, adekwatnym terminem, od którego mogą być naliczane odsetki za odszkodowanie za taką szkodę, jest termin późniejszy, ale nie przekraczający daty wyrokowania (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 lipca 2019 r., II CSK 304/18).

Pismem z 12 lipca 2017 r. powód zgłosił roszczenie przyznania mu kwoty 200.000 zł. zadośćuczynienia, a zatem w dniu 13 sierpnia 2017 r. jego roszczenie zasądzenia zadośćuczynienia było wymagalne. Należy nadmienić, iż już w dniu 08 sierpnia 2017 roku pozwany wydał decyzję o przyznaniu części zadośćuczynienia, a więc w tej dacie miał możliwość uwzględnienia w całości roszczenia powoda o zadośćuczynienie.

Mając na względzie powyższe rozważania orzeczono jak w punkcie I.1. wyroku, oddalając roszczenie o zadośćuczynienie jako nieuzasadnione ponad powyższe rozstrzygnięcie, o czym orzeczono w punkcie II. wyroku.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z § 2 powyższego przepisu wynika, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Powód domagał się między innymi naprawienia szkody związanej z utraconym zarobkiem i korzyściami. Szkoda związana z utraconymi korzyściami, w tym utraconym zarobkiem, ma zawsze charakter hipotetyczny, a więc musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). W związku z tym na stronie zgłaszającej takie roszczenie spoczywa ciężar wykazania, iż osiągnęłaby spodziewane korzyści w określonej wysokości z bardzo dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością. Prawdopodobieństwo uzyskania korzyści (utraconych) musi być wysokie i realne. Jego ocena opiera się na znajomości sposobu osiągania danego typu wpływów finansowych lub innych aktywów majątkowych oraz na doświadczeniu życiowym. (por. M. Gutowski, Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-449, 2016).

Wynagrodzenie, które powód uzyskałby gdyby nie wypadek, to jest za okres od lipca 2017 roku do 30 marca 2020 r. kształtowałoby się następująco:

- od lipca 2017 roku do 31.12.2017 r. – 10.251,36 zł. ( za 7 miesięcy )

- w 2018 roku – 18.360 zł.

- w 2019 roku – 19.608 zł

- od stycznia do 30 marca 2020 r. – 5.761,86 zł.

razem: 53.981,22 zł. netto

Dochody, które powód uzyskał faktycznie za okres od lipca 2017 roku do 30 marca 2020 roku:

- zasiłek chorobowy za okres od 2 lipca 2017 r. do 4 grudnia 2017 r. – 8974,68 zł. brutto, czyli 6448 zł. netto,

- świadczenie rehabilitacyjne od 5 grudnia 2017 r. do 29 listopada 2018 r. – 1705,47 zł. brutto, czyli ok. 13.200 zł. ( po 1100 zł. netto )

- renta za dzień – 50 zł. brutto ~30 zł netto

- renta od stycznia 2019 r. - do 30 marca 2020 r. – 18504,38 zł. netto

łącznie 38.182,38 zł.

czyli tytułem utraconych dochodów za okres od lipca 2017 r. do 30 marca 2020 r. należna powodowi kwota to 15.798,84 zł. netto ( 53.981,22 zł. netto - 38.182,38 zł. netto )

Odszkodowanie przewidziane w ww. przepisie obejmuje wszelkie wydatki i koszty pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe.

Kosztami, o których mowa, a zwrotu których domaga się powód, są koszty opieki nad powodem. Koszty opieki sprawowanej nad powodem w czasie jego pobytu w domu, a związane z ograniczeniami w codziennym funkcjonowaniu w sposób oczywisty pozostają w związku z wypadkiem.

Uzasadnione jest żądanie zwrotu kosztów opieki osoby trzeciej w wymiarze wskazanym przez biegłych. Nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty takiej opieki, stanowią one element należnego poszkodowanemu odszkodowania nawet wtedy, jeśli opieka sprawowana była przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie (wyrok Sądu Najwyższego z 4 marca 1969 roku, I PR 28/69, OSNCP 1969, Nr 12, poz. 229; wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNCP 1974, Nr 9, poz. 147, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 marca 2017 r. sygn. akt I ACa 1481/16). Nie można natomiast uznać za konieczne i celowe koszty opieki w czasie pobytu powoda w placówkach leczniczo – rehabilitacyjnych. Powód w czasie pobytu w w/w placówkach korzystał bowiem z nieodpłatnej pomocy profesjonalnego personelu tych ośrodków.

Wymiar i koszty opieki powoda w okresie od lipca 2017 do 31 marca 2020 r. przedstawiały się następująco:

- od 26 lipca 2017 r. do 31 sierpnia 2017 r. po 6 godzin dziennie x 35 dni x 10 zł. ( którą sąd przyjął jako stawkę wynagrodzenia za 1 h wskazana przez powoda w 2017 roku, podczas gdy rzeczywista wyniosła 13 zł.) = 2.100 zł.

- od 1 - 30 września 2017 r. po 4 godziny dziennie x 30 dni x 10 zł. = 1200 zł.

- od 06 października 2017 r. po 3 godziny dziennie x 25 dni x 10 zł. = 750 zł.

- od listopada 2017 r. do grudnia 2017 r. po 2 godziny dziennie x 60 dni x 10 zł. = 1200 zł.

- od stycznia 2018 r. do grudnia 2018 r. po 2 godziny dziennie x 365 dni x 13,70 zł ( rzeczywista stawka wynagrodzenia za 1 h w w/w okresie ) = 10.000 zł.

- od stycznia 2019 r. do września 2019 r. po 2 godziny dziennie x 270 dni x 14,50 zł ( rzeczywista stawka wynagrodzenia za 1 h w w/w okresie ) = 7.830 zł.

- od października 2019 r. do grudnia 2019 po 1 godzinie dziennie x 90 dni x 14,50 zł. ( rzeczywista stawka wynagrodzenia za 1 h w/w okresie) = 1305 zł.

- od stycznia 2020 r. do 31.03.2020 r. po 1 godzinie dziennie x 90 dni x 15 zł. ( którą sąd przyjął jako stawkę wynagrodzenia za 1 h wskazana przez powoda w 2020 roku, podczas gdy rzeczywista wyniosła 17 zł.) = 1350 zł.

czyli razem koszty opieki do końca marca 2020 roku wyniosły 25.735,00 zł.

A zatem należne powodowi odszkodowanie, będące de facto skapitalizowaną rentą z tytułu utraconych dochodów i zwiększonych potrzeb za okres od wypadku do końca marca 2020 roku, z uwzględnieniem wypłaconej w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 6.504,45 zł. tytułem zwrotu kosztów leczenia, dojazdów i opieki, wynosi 35.000 zł. ( 15.798,84 zł. + 25.735 zł. = 41.533,84 zł. – 6504,45 zł. = ~35 000 zł.

Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie I.2. wyroku, zasądzając od kwoty 35.000 zł. należne odsetki od dnia 7 maja 2020 roku z uwagi, że omawiane roszczenie powód zgłosił w pozwie, a więc jego wymagalność, w myśl przytoczonych wyżej przepisów ustawy, nastąpiła w dacie doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

Powód w wyniku wypadku utracił możliwość wykonywania pracy sprzed wypadku, za którą wynagrodzenie wyniosłoby co najmniej płacę minimalną netto.

Wynagrodzenie minimalne netto miesięcznie wynosiło w:

- 2017 roku – 1459,48 zł. ( wynagrodzenie powoda – 1464,48 zł. )

- 2018 roku - 1530 zł.

- 2019 roku – 1634 zł.

- 2020 roku – 1920,67 zł.

- 2021 roku – 2061,67 zł.

- 2022 roku – 2209,56 zł.

- 2023 roku – do 30 czerwca – 2709 zł., od lipca – 2746,50 zł. czyli średnio – 2728 zł.

Powód był całkowicie niezdolny do pracy do 31.12.2020 r. Na podstawie wyżej przytoczonych danych dotyczących wysokości otrzymywanego dochodu Sąd obliczył, że powód w okresie od kwietnia 2020 r. do 31 grudnia 2022 r. otrzymywał rentę w wysokości średniej ok. 1350 zł. miesięcznie, przy uwzględnieniu zróżnicowania wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do końca 2020 roku i za dalszy okres z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Należy przyjąć, że uśrednione minimalne wynagrodzenie jakie uzyskałby w powyższym okresie wyniosłoby ok. 2000 zł. netto miesięcznie, zważywszy, że staż pracy powoda sukcesywnie by wzrastał, czyli różnica średnio wyniosła ok. 650 zł. miesięcznie. Ponadto średnie wydatki powoda na leki i koszty dojazdów do specjalistów to w omawianym okresie kwota ok. 150 zł. miesięcznie a koszt opieki w skali miesiąca w wymiarze 1 godziny x 30 x 15 zł. stanowi kwotę 450 zł. Z powyższego wynika, że należną powodowi rentą w omawianym okresie jest kwota 1350 zł. miesięcznie o czym orzekł w punkcie I.3 a) wyroku.

Powód ze względu na ograniczenia ruchowe nie może wykonywać dotychczasowej pracy a stan zdrowia uniemożliwia mu przystosowanie się do wykonywania innej pracy. Nawet gdyby pracę taką podjął jego dochody także nie przekraczałaby najniższego wynagrodzenia. Z uwagi na fakt, że od 1 stycznia 2023 roku najniższe wynagrodzenie netto znacznie wzrosło to jest do kwoty średnio 2720 zł. netto, koszty opieki utrzymują się na takim samym poziomie 450 zł. a stałe koszty leczenia są obecnie minimalne, wobec możliwości ich refundacji. Sąd ocenił, ze należna renta z omawianego tytułu począwszy od stycznia 2023 roku winna wynosić 1850 zł. miesięcznie, o czym orzekł w punkcie I.3b) wyroku.

Wysokość minimalnego wynagrodzenia miesięcznego oraz stawki godzinowej stanowiąca dla Sadu podstawę do dokonania powyższych obliczeń została ustalona w oparciu o dostępne dane GUS i przepisy właściwych rozporządzeń o wysokości minimalnych wynagrodzeń za pracę.

Powództwo w części ponad zasądzone kwoty jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu o czym orzeczono w punkcie II. wyroku.

O kosztach sąd orzekł w oparciu o zasadę wynikającą z art. 100 zd. 1 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 56% [ 132.000 zł. + 22.200 zł. (renta 1850 zł. x 12 )] czyli co do kwoty 154.200,oo zł. podczas, gdy wps wyniosła 275.461 zł.

Strony wygrały i przegrały sprawę w porównywalnym zakresie, dlatego każda ze stron została obciążona kosztami zastępstwa procesowego i kosztami postepowań zażaleniowych w poniesionym zakresie, o czym orzeczono w punkcie III. i IV. wyroku.

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły: opłata sądowa 13.773,05 zł. z czego 56% to kwota 7.713 zł. oraz koszty opinii biegłych 6.262,28 zł. ( neurolog – 797,28 zł., medycyna pracy – 4.435,98 zł., ortopeda – 931,88 zł. + 94,14 zł.) z czego 56% daje kwotę 3.507 zł. czyli łącznie nieuiszczone koszty sądowe od uwzględnionej części powództwa stanowią kwotę 11 220 zł.

Z uwagi na charakter dochodzonych roszczeń oraz sytuację życiową powoda Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 4 ustawy z 28.07.2015r. „ o kosztach sądowych w sprawach cywilnych” ( t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 807 ze zm. ), nie obciążył powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa, o czym orzekł w punkcie V. wyroku.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe od uwzględnionej części powództwa. ( punkt VI. wyroku )

Sędzia Małgorzata Pilarczyk