Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Janusz Roszewski (spr.)
Sędziowie:	SSR del. Małgorzata Wawrzonowska SSO Barbara Mokras
Protokolant:	st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 21 października 2015r. sygn. akt I C 1787/14

1.  zmienia zaskarżonego wyrok w ten sposób, że zasądzoną w punkcie 1 wyroku sumę zadośćuczynienia podwyższa do kwoty 18.000 ( osiemnaście tysięcy) złotych i tym samym zmienia zakres oddalenia w punkcie 2 wyroku oraz zmienia w punkcie 3 i 4 wyroku rozstrzygniecie o kosztach postepowania w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.417 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowania przed sądem pierwszej instancji oraz nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sadu Rejonowego w Kaliszu) kwotę 1983,55 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych ;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1000 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 600 złotych tytułem zastępstwa procesowego, przed sądem drugiej instancji.

SSO Barbara Mokras SSO Janusz Roszewski SR del. Małgorzata Wawrzonowska

Sygnatura akt II Ca 74/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. 10.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2014r do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie powództwo oddalił; zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kaliszu) kwotę 1.583,55 zł tytułem kosztów sądowych i nie obciążył powoda kosztami postępowania od oddalonej części powództwa.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu wniósł powód zaskarżając go
w części obejmującej pkt. 1 i 2 oddalający powództwo powyżej zasądzonej kwoty 10.000 złotych, tj. co do kwoty 8 000 zł.

Z. wyrokowi powód zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie kwoty 10 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za kwotę stosowną w rozumieniu tego przepisu.

Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo powyżej kwoty 10.000 złotych poprzez uwzględnienie powództwa w tym zakresie w całości i zasadzenie kwoty 18.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda jest uzasadniona. Podniesionym w apelacji argumentom uzasadniającym zarzut naruszenia prawa materialnego nie można odmówić słuszności.

Odnosząc się do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy, to Sąd Okręgowy w całości podziela wszystkie istotne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji, gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego art. 455 §1 k.c. który dotyczy ustalenia wysokości odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia, bowiem przyznana została poszkodowanemu w kwocie rażąco zaniżonej. Zasadnie apelujący zarzuca, że Sąd pierwszej instancji, niezgodnie z dyspozycją art. 445§1 k.c., uznał jedynie sumę 16.000 zł za kwotę odpowiednią i rekompensującą całą krzywdę, której doznał powód
w wyniku zdarzenia szkodzącego.

Należy przy tym podkreślić, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił zakres krzywdy doznanej przez powoda wskazując wszystkie obrażenia jakich doznał, cierpienia fizyczne i psychiczne z tym związane oraz trwałość występujących zmian. Prawidłowo również ustalił, że powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu urazów neurologicznych oraz ortopedycznych w wysokości 15 %. Dodać jedynie należy, ze powód doznał w wyniku wypadku liczne urazy stłuczenia głowy i kręgosłupa, wymagających długotrwałego leczenia, które pomimo upływu 4 lat trwa nadal. Należy jednak podkreślić, że Sąd Rejonowy pominął w swojej ocenie ujemne przeżycia psychiczne powoda związane z uzasadnioną obawą
o powrót do aktywności życiowej jaką miał przed wypadkiem.

Nie można więc uznać, że kwota zadośćuczynienia w granicach 16.000 zł jest kwotą odpowiednią. Już sam uszczerbek na zdrowiu, który wynosił 15% - który jest kategorią obiektywną i samoistna szkodą na osobie - wskazuje, że ustalona przez Sąd kwota zadośćuczynienia jest rażąco niska, gdyż wynosi około 1000 zł za 1% uszczerbku.

Obecnie w orzecznictwie coraz częściej sądy odwołują się do procentowych rozmiarów uszczerbku na zdrowiu oraz kwot pieniężnych, które powinny – w ich ocenie – odpowiadać procentowemu uszczerbkowi na zdrowiu. Powyższą tendencje uznaje się w doktrynie, co do zasady za trafną podkreślając, że zastosowanie przelicznika posiada również doniosłe znaczenie w zakresie pewności prawa, umożliwiając zestawienie rozpoznawanej sprawy z innymi, w których rozmiar uszczerbku na zdrowiu był zbliżony (por. Mikołaj Wild, Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w orzecznictwie sądów w latach 2010 – 2011 – analiza empiryczna, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości. Prawo w działaniu. Sprawy cywilne 15/2013, s. 272-273 i podane tam orzecznictwo sądów apelacyjnych). Analiza empiryczna tego opracowania wskazuje, że jeżeli chodzi o sądy okręgowe, to te ustalają zadośćuczynienia na nie niższym poziomie niż 2000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu, a zazwyczaj poziom ten oscyluje wokół kwot po 4000 zł za 1% uszczerbku.

Sąd Rejonowy kwestionując pomocniczy charakter tego przelicznika, w istocie nie wskazał według jakich kryteriów dokonał ustalenia wysokości zadośćuczynienia, negując natomiast, te do których odwołał się skarżący. Pominięcie natomiast przez Sąd Rejonowy skutków rozszerzenia powództwa do kwoty 18.000 zł i odwoływanie się wyłącznie do argumentów przytoczonych do pierwotnego żądania, jest o tyle niezrozumiałe i chybione, że Sąd meritii dokonał kontroli fiskalnej i formalnej pisma procesowego zawierającego zgłoszone żądanie, nadając mu dalszy bieg.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd Okręgowy ocenił, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest w przypadku rozpoznawanej sprawy kwota 24.000 zł. Po uwzględnieniu już wypłaconej przez pozwanego kwoty 6.000 zł, uzasadnione jest żądanie powoda z tego tytułu zasadzenia dalszej kwoty 18.000 zł. Sąd Okręgowy uznał, ze
w okolicznościach sprawy jest to suma umiarkowana.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 386 §1 k.p.c., orzec jak w sentencji.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 §1 i art. 108§1 k.p.c. uwzględniając odpowiedzialność stron za ostateczny wynik sprawy.

SSR del. Małgorzata Wawrzonowska SSO Janusz Roszewski SSO Barbara Mokras