Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 24 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2014 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa U. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) - P. U. z siedzibą w O.

przeciwko M. J.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w P.

z dnia 10 października 2013r. sygn. akt VI C 623/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 88/14

UZASADNIENIE

Powódka U. P., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) – P. U., wniosła o zasądzenie od pozwanego M. J. kwoty 1.545,04 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, obliczanymi od kwoty 1.008 zł od dnia 27 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 10 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Jarocinie VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w P. oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy dokonał następujących ustaleń.

W dniu 31 sierpnia 2010 r. pozwany M. J.zawarł z powódką U. P., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...)– P. U.w O. W.., umowę pożyczki gotówkowej (...). Zgodnie z treścią tej umowy powód miał udzielić jej pożyczkę gotówkową w wysokości 1.008 zł, stanowiącą kwotę brutto, w okresie od dnia 31 sierpnia 2010 r. do dnia 30 września 2010 r. Kwota netto tej pożyczki miała wynieść 700 zł. „Postanowienie do dyspozycji pożyczki” miało nastąpić w dniu 31 sierpnia 2010 r. w formie wypłaty chwilówki „do ręki” lub na wskazany numer konta. Pożyczka miała zostać zwrócona do dnia 30 września 2010 r. Zgodnie z § 6 ust. 2 umowy od niespłaconego zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca miał prawo naliczać odsetki według zmiennej stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym. Od kwoty udzielonej pożyczki w dniu jej udzielenia pobrana miała zostać od pozwanego prowizja w wysokości 5 %, czyli kwota 22,06 zł oraz kwota 119,12 zł tytułem ubezpieczenia pożyczki. Rzeczywista roczna stopa procentowa wynosić miała 13.203,82 %. Oprocentowanie pożyczki było stałe i wynosiło 20 % w stosunku rocznym. Łączna kwota pożyczki wraz z odsetkami wynosić miała 1.008 zł.

W § 9 ust. 1 umowy zastrzeżono, że w przypadku niezwrócenia przez pożyczkobiorcę pożyczki w terminie określonym w umowie i powstaniu zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca może wszcząć postępowanie windykacyjne, którego koszt poniesie pożyczkobiorca. Czynności windykacyjne podejmowane przez pożyczkodawcę miały być rozumiane jako wizyty przedstawiciela pożyczkodawcy w miejscu zamieszkania lub zatrudnienia pożyczkobiorcy (§ 9 ust. 2 umowy). Koszty związane z niewykonaniem przez pożyczkobiorcę zobowiązania wynosić miały: telefon do klienta – 20 zł, wezwanie do zapłaty – 50 zł, czynności windykacyjne – 150 zł miesięcznie.

Pozwany nie spłacił pożyczki w terminie. W dniu 26 kwietnia 2012 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności, na którą składały się kwota pożyczki w wysokości 1.008 zł, kwota 317,04 zł tytułem odsetek naliczonych na dzień wezwania do zapłaty, kwota 50 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty oraz kwota 150 zł tytułem kosztów czynności windykacyjnych.

Wyrok ten – apelacją z dnia 22 stycznia 2014 r. – powódka zaskarżyła w całości.

Wniosła ona o zmianę zaskarżonego wyroku przede wszystkim poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 1.545,04 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 1.008 zł od dnia 27 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty. Powódka wniosła też o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia i wywody Sądu Rejonowego.

W tym miejscu, mając przy tym na względzie treść art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., pozostaje tu przede wszystkim podkreślić, iż skoro – z przyczyn szczegółowo i należycie wskazanych przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – powódka nie wykazała, jaką kwotę w rzeczywistości wypłaciła pozwanemu, to Sąd nie był w stanie zweryfikować zasadności pozwu pod kątem zgodności tego żądania z bezwzględnie obowiązującymi prawidłowo przytoczonymi przez tenże Sąd przepisami prawa.

Trzeba też zauważyć, że w myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 - 505 ¹⁴ , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

W związku z zarzutem naruszenia art. 339 § 1 k.p.c. należy stwierdzić, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie już z tego względu, że wyrok zaoczny może być także wyrokiem oddalającym powództwo.

W tej sytuacji apelacja podlega oddaleniu (art. 385 k.p.c.).

K., dnia 15 maja 2014 r.