Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 04 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:	SSO Barbara Mokras SSR del. Anna Krysicka
Protokolant:	st. sekr. sąd. Jolanta Bąk

po rozpoznaniu w dniu 04 lipca 2018r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko M. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 23 listopada 2017r. sygn. akt I C 3216/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSR del. Anna Krysicka

II Ca 99/18

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda na skutek pobicia i znieważenia go przez pozwanego w nocy z 9 na 10 listopada 2015 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13.04.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany M. K. w odpowiedz, na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 r. zasądził od pozwanego M. K. na rzecz powoda M. S. kwotę 10.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia w związku ze zdarzeniem z dnia 09/10.11.2015 r. i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił:

1.  błędy w ustaleniach faktycznych będących podstawą zaskarżonego wyroku, polegające na:

a.  przyjęciu że obrażenia powoda powstały na skutek szamotaniny, podczas której doszło do zadania uderzeń rękoma i pięściami z użyciem co najmniej średniej siły, podczas gdy z treści wydanej w toku postępowania przygotowawczego opinii sądowo-lekarskiej znajdującej się na k. 13 akt RSD 902/15, załączonych do akt niniejszej sprawy, wynika wprost, że ustalone obrażenia powstały na skutek szamotaniny, podczas której doszło do zadania uderzeń rękoma i pięściami z użyciem co najwyżej średniej siły;

b.  przyjęciu, że u powoda w związku ze zdarzeniami z dnia 9/10 listopada 2015 r. rozpoznano nasilone zaburzenia adaptacyjne, podczas gdy we wnioskach opinii biegły lekarz psychiatra stwierdził, że u M. S. w związku ze zdarzeniami z dnia 9/10 listopada 2015 r. rozpoznaje nieznacznie nasilone zaburzenia adaptacyjne;

2.  naruszenie przepisu postępowania , które miało wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233§ 1 k.p.c. przez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego, co skutkowało błędami w ustaleniu faktów,

3.  naruszenie prawa materialnego – art. 448 k.c. i 481 § 1 k.c. przez uznanie zasądzonej kwoty za odpowiednie zadośćuczynienie i zasądzenie odsetek od daty poprzedzającej wydanie orzeczenia.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę orzeczenia przez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów za obie instancje.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Należy podkreślić, że wskazane w apelacji błędy w ustaleniach faktycznych nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż wysokość zasądzonego zadośćuczynienia nie zależało od tego, czy uderzenia rękoma i pięściami były zadawane z użyciem co najmniej średniej siły, czy co najwyżej średniej siły oraz czy rozpoznano nasilone zaburzenia adaptacyjne , czy nieznacznie nasilone zaburzenia adaptacyjne. W niniejszej sprawie odpowiedniość zasądzonego zadośćuczynienia determinuje umyślność działania sprawcy, naruszenie godności poszkodowanego, jego czci i poczucia własnej wartości.

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał.

Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił. Sąd oparł się na zeznaniach świadków nie zainteresowanych wynikiem postepowania, które korespondowały z nagraniami monitoringu.

Kwota zasądzonego zadośćuczynienia nie narusza art. 448 k.c. i jest odpowiednia do doznanej przez powoda krzywdy.

Skarżący podnosi, że odsetki powinny być zasądzone od chwili wyrokowania. Pogląd ten nie jest trafny i zdecydowanie sprzeczny z treścią art. 481 k.c. Z art. 481 k.c. wyraźnie wynika, że odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nie ulega wątpliwości, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie jest wyrokiem deklaratoryjnym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego II CSK 595/13, Lex 1504837).

W wyroku z dnia 18 września 1970 r. Sąd Najwyższy podkreślił, że z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy , ze swojej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika (II PR 257/70, OSN C 1971, z.6, poz. 103). Jest to moment wymagalności świadczenia, które zresztą powstało wcześniej, bo w momencie wyrządzenia szkody. Zobowiązany niespełniając świadczenia w tym terminie dopuszcza się opóźnienia, za które należą się odsetki ustawowe.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że w takiej sytuacji odsetki należą się od chwili wyrokowania. Obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstał w chwili wyrządzenia szkody, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia od momentu wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. W literaturze broniony jest pogląd mocniejszy, mówi się mianowicie że w wypadku czynu niedozwolonego zobowiązanie dłużnika powinno być spełnione niezwłocznie, a wynika to z właściwości zobowiązania ( por. Marcin Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, Warszawa 2007.s, 271 – wówczas odsetki byłyby liczona od dnia szkody).

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Anna Krysicka Wojciech Vogt Barbara Mokras