Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 15 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:	SSO Marian Raszewski SSO Janusz Roszewski
Protokolant:	st. sekr. sąd. Jolanta Bąk

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w O.

z dnia 5 marca 2015r. sygn. akt VI C 362/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwot® 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

II Ca 309/15

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z o.o. w P. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 3486,75 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.02.2012r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

W dniu 02.11.2012r. Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie w sprawie I Nc 117/12 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, na mocy którego uwzględniono powództwo w całości.

Sprzeciwem z dnia 20.12.2012r. pozwany zaskarżył powyższy nakaz, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów procesu, a w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy w Kępnie wyrokiem z dnia 5 marca 2015 r. zasądził od pozwanego Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 3.486,75 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, a w szczególności:

⚫

art. 233 w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów bez wszechstronnego rozważenia całości materiału zebranego w sprawie, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi. Sąd I instancji przyjął, iż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w przedmiotowym stanie faktycznym powinien wynosić 34 dni kalendarzowe, mimo że z opinii biegłego sądowego wprost wynikało, iż uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu nie powinien trwać dłużej niż 9 dni, a tym samym dokonanie przez Sąd I instancji własnych ustaleń w kwestii wymagającej wiadomości specjalnych, a w konsekwencji, uznanie roszczenia powoda za uzasadnione w żądanej przez niego wysokości;

⚫

art. 233 w zw. z art. 229 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie przez Sąd I instancji, że naprawa uszkodzonego pojazdu marki V. (...), nr rej. (...) powinna rozpocząć się w dniu 7 września 2011 r. a więc po przyjęciu zgłoszenia szkody przez pozwanego, a nie w dniu 10 października 2011 r. to jest z momentem oddania pojazdu do warsztatu, co jest okoliczności bezsporną natomiast kolizja z dnia 29 sierpnia 2011 r. nie eliminowała pojazduz normalnej eksploatacji. Tym bardziej, że pojazd zastępczy był wynajmowany dopiero od dnia 11 października 2011 r.

⚫

art. 233 k.p.c art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, co miało istotny wpływ na ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, iż zweryfikowany kosztorys wykonany przez warsztat naprawczy został zweryfikowany przez pozwanego w dniu 27 października 2011 r., podczas gdy weryfikacja przedmiotowego kosztorysu nastąpiła w dniu 27 września 2011 r., na co biegły wskazuje w sporządzonej przez siebie opinii.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności naruszenie art. 361 k.c. i art. 354 w zw. z art. 826 § 1 k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów za obie instancje.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Dokonując oceny materiału dowodowego wskazał dowody, na których się oparł i powody dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. W szczególności Sąd I Instancji prawidłowo ustalił – i to w oparciu o opinię biegłego – że uzasadniony okres naprawy pojazdu to 34 dni. Należy wskazać, że biegły trafnie przyjął - i na czym oparł się dokonując swoich ustaleń Sąd Rejonowy - że naprawa pojazdu powinna rozpocząć się po otrzymaniu zweryfikowanego kosztorysu wykonanego przez (...) od TU (...), które do Dealera dotarło w dniu 27 września 2011 r. ( dowód: opinia biegłego inż. Z. A., k-95 akt, siódmy akapitod góry) W trzecim akapicie opinii na k-95 akt omyłkowo biegły podał w miejsce daty 27 września 2011 r. datę 27 października 2011 r. jednak wszystkie obliczenia terminów są dokonywane w oparciu o prawidłową datę 27.9.2011 r. Następnie ten błąd powtórzył Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k-186 akt) ale jest to tylko oczywista omyłka nie mające wpływu na rozstrzygnięcie.

Sąd Okręgowy w całości również podziela pogląd, że brak było materiału dowodowego do przyjęcia – jak tego chciał pozwany – że samochód poszkodowanego po szkodzie „był jezdny”. Wyjaśnienia biegłego w tym przedmiocie zawarte w jego opinii uzupełniającej z dnia 4 sierpnia 2014 r. są w pełni przekonywujące logiczne, a wnioski przez biegłego wysnute maja mocne oparcie w przytoczonych przez biegłego i ustalonych przez Sąd faktach.

Zarzuty pozwanego dotyczące naruszenia prawa procesowego są więc zupełnie bezzasadne i polegają na przedstawianiu własnego stanu faktycznego i dokonywania własnej oceny materiału dowodowego.

Zarzut naruszenie prawa materialnego może być sensownie formułowany tylko w stosunku do stanu faktycznego ustalonego przez Sąd Rejonowy. Natomiast apelujący wskazuje na naruszenie prawa materialnego i jego podstaw upatruje w stanie faktycznym proponowanym przez siebie w apelacji. Tak sformułowany zarzut jest sprzeczny sam w sobie i nie może być skutecznie podnoszony.

Mając powyższe na uwadze należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji.