Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

Dnia 18 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:	SSO Jacek Chmura SSR del. Mariusz Drygas
Protokolant:	st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z wniosku J. K.

z udziałem A. K. (1) , K. K. , M. K. (1) , B. K. (1) , M. G. , A. W.

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawcy J. K.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 29 czerwca 2015r. sygn. akt I Ns 608/14

p o s t a n a w i a:

1. oddalić apelację,

2. zasądzić od J. K. na rzecz A. K. (1), K. K., M. K. (1) i B. K. (1) solidarnie kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Mariusz Drygas SSO Wojciech Vogt SSO Jacek Chmura

II Ca 601/15

UZASADNIENIE

J. K. wniósł o stwierdzenie, iż jego brat T. K. nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2010 r. własność nieruchomości położonej we wsi S. o powierzchni około (...) m ², stanowiącą fragment większej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą nr (...). Wniesiono o zabezpieczenie wniosku poprzez wpisanie ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu w wyżej wymienionej księdze wieczystej oraz o zakazanie uczestnikom postępowania dokonywania wszelkich zmian w substancji budynku położonego na spornym fragmencie nieruchomości do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

N odpowiedzi na wniosek pełnomocnik uczestników postępowania A. K. (1), K. K., M. K. (1) i B. K. (1) wniósł o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy w Kaliszu postanowieniem z dnia 29 czerwca 2015 r. oddalił wniosek i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył wnioskodawca zaskarżając postanowienie w punkcie 1 i 3 sentencji.

Zarzucił:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów:

⚫

w sposób niewszechstronny, bowiem z pominięciem dowodu z zeznań świadków J. C. (1), K. G. i J. M. wskazujących na samoistność posiadania T. K. oraz z pominięciem istotnych fragmentów dowodu z zeznań uczestniczek B. K. (1), A. W. oraz M. G., świadków M. K. (2) oraz M. K. (3) oraz samego wnioskodawcy, również wskazujących na samoistność posiadania T. K., oraz świadków K. L. i H. D. i uczestniczki A. W., wskazujących iż dobudowana część nieruchomości nie była przeznaczona dla M. K. (4), która od wielu lat na niej nie mieszkała, a ponadto pominięcie dowodu z załączonych do wniosku fotografii wskazujących na zupełnie różne pokrycia dachowe obu części nieruchomości, co stoi w sprzeczności z ustaleniem, iż T. K. dokonywał na nieruchomości jedynie drobnych nakładów;

⚫

w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie iż nie wskazuje na samoistność posiadania T. K. fakt, iż pomimo problemów oskrzelowych córki A. i B. K. (2) i wskazywanych sporów o hodowlę gołębi, w tym jednego zakończonego interwencją Policji, T. K. nie tylko posiadał te ptaki do końca okresu swojego zamieszkiwania na nieruchomości, ale również dobudował na nieruchomości dodatkowy gołębnik, oraz przyjęcie iż pomimo wskazywanej przez większość przesłuchanych osób skrytości T. K. wiarygodnymi są zeznania M. K. (2) H. H. wskazujące iż zwierzał im się on ze swoich obaw dotyczących zamieszkiwania na spornej nieruchomości;

⚫

w sposób budzący zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania, poprzez zakwestionowanie zeznań wnioskodawcy i A. W. odnośnie nieujętych w akcie notarialnym postanowień, pomimo faktu, iż były to jedyne przesłuchane osoby, które w negocjacjach dotyczących spornej nieruchomości uczestniczyły, oraz przyjęcie iż jest niewątpliwym w przypadku zawarcia w akcie notarialnym prawa dożywocia wybudowanie dla dożywotnika dodatkowych pomieszczeń, pomimo braku jakiejkolwiek informacji o tym w samym akcie;

2.  naruszenie prawa materialnego - art. 339 k.c. i 336 k.c.

Wniósł również o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety celem dokładnego wydzielenia spornej nieruchomości, zgodnie z wnioskiem zgłoszonym w toku postepowania pierwszoinstancyjnego, którego oddalenie przez Sąd pierwszej instancji zostało oprotestowane w trybie art. 162 k.p.c.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wniosku w całości wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Nie jest zasadny zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych wskazał dowody, na których się oparł i przyczyny dla których dowodom przeciwnym odmówił wiarygodności. Ocena Sądu mieści się w granicach zastrzeżonej dla sądu swobodnej oceny dowodów.

Sąd przekonywująco wyjaśnił – wskazując dowody na których się oparł – w jaki sposób M. K. (4) i T. K. zamieszkali na przedmiotowej nieruchomości, jak nieruchomość tę traktowali i jaki był do nich stosunek A. K. (2) - właściciela przedmiotowej nieruchomości. Z ustaleń tych jednoznacznie wynika, że T. K. nie był samoistnym posiadaczem tego fragmentu nieruchomości ale posiadał tę nieruchomość na zasadzie użyczenia za zgodą A. K. (2).

Sąd Rejonowy przekonywująco uzasadnił dlaczego nie dał wiary zeznaniom J. K. oraz A. W., iż w czasie zawierania umowy sprzedaży z A. K. (2) nie doszło do zawarcia ustnej umowy dotyczącej obowiązku wybudowania przez nabywcę nieruchomości budynku dla T. K. oraz darowania mu nieformalnie tego budynku z częścią działki w zamian za zrezygnowanie z części ceny. Okoliczności te są sprzeczne z treścią aktu notarialnego i doświadczeniem życiowym ani nie zostały potwierdzone przez innych wiarygodnych świadków, których Sąd I instancji wymienił.

Sprzedający mogliby ten cel osiągnąć – skoro prawdą byłoby, że doszli do porozumienia w tym zakresie z nabywcą – przez stosowne zapisy w akcie notarialnym łącznie z formalnym wydzieleniem działki na rzecz T. K. lub M. K. (4). Strony jednak – co wynika z aktu notarialnego – przyjęły inne rozwiązanie i dlatego wersja przedstawiona przez J. K. jest niewiarygodna i sprzeczna z materiałem dowodowym. Tym samym kauza wskazana przez wnioskodawcę wejścia T. K. w posiadanie spornej części nieruchomości okazała się fikcyjna.

Sąd miał więc podstawę do przyjęcia – w oparciu o dowody, które wskazał – że T. K. przebywał na nieruchomości za zgodą A. K. (2) na podstawie ustnej umowy użyczenia. Takie zaś posiadanie nie ma charakteru posiadania samoistnego i nie może prowadzić do nabycia własności przez zasiedzenie.

Tych prawidłowych ustaleń nie może podważyć fakt, że po pewnych sporach, które powstały między A. K. (2) a T. K. na tle hodowli gołębi A. K. (2) zdając sobie sprawę, że hodowla ta stanowi dla T. K. wielka i jedyną pasję zezwolił mu na jej kontynuowanie. Świadczy to o wielkoduszności A. K. (2), a nie samoistności posiadania T., co znajduje potwierdzenie w zeznaniach wielu wiarygodnych dla sądu I instancji świadków.

Materiał fotograficzny wskazujący na różne pokrycie dachowe obu części nieruchomości nie stoi – wbrew zarzutom apelacji – w sprzeczności z ustaleniem, że T. K. dokonywał na nieruchomości jedynie drobnych nakładów. Z materiału tego bowiem nie wynika, kto i w jakim czasie naprawę dachu przeprowadzał.

A. K. (2) zezwalał na zamieszkiwanie na przedmiotowej nieruchomości zarówno T. K. jak i jego matce M. i to na zasadzie użyczenia. Okoliczność, że M. K. (4) przez dłuższy czas zamieszkiwała u A. W. w Z. nie mogło mieć wpływu na stosunek do rzeczy T. K., skoro właściciel nieruchomości nadal zezwalał mu na pobyt.

Ustalenia Sądu Rejonowego nie są więc sprzeczne ze zebranym materiałem dowodowym lecz przeciwnie maja w nim silne zakotwiczenie. Dowody przeciwne trafnie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne i w sposób przekonywujący to uzasadnił. Jest rzeczą zrozumiałą, że ocena ta nie odpowiada wnioskodawcy, który w apelacji próbuje ją podważyć. Przedstawione zarzuty nie są jednak przekonywujące i wobec braku samoistności posiadania po stronie T. K. nie można mówić o naruszeniu przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c.. orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 520 k.p.c.

J. C. (2) W. M. D.