Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

K., dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: S.S.O. Wojciech Vogt

Sędziowie: S.S.O. Barbara Mokras – spr.

S.S.O. Janusz Roszewski

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. (...) (...) w G.

przeciwko T. P.

o zapłatę

w przedmiocie zażalenia powoda

na zarządzenie Przewodniczącego w Sądzie Rejonowym w Krotoszynie

z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I C 474/16

postanawia:

uchylić zaskarżone zarządzenie.

S.S.O. Barbara Mokras S.S.O. Wojciech Vogt S.S.O. Janusz Roszewski

Sygn. akt II Cz 348/16

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 26 kwietnia 2016 r. zwrócono pozew wniesiony przez B.
I (...) z siedzibą w G. z uwagi na uiszczenie przez profesjonalnego pełnomocnika opłaty od pozwu
w nieprawidłowej wysokości.

W uzasadnieniu wskazano, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych gdyż roszczenie powoda sensu stricte nie wywodzi się z czynności bankowej tylko z umowy cesji.

Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył powód zaskarżając je w całości i domagając się jego uchylenia i przyznania kosztów postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu zarządzeniu zarzucono naruszenie art. 130 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 ust. 1a ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego niezastosowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że źródłem zobowiązania pozwanego jest umowa kredytu gotówkowego nr NP\ (...), stanowiąca czynność bankową
w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2015 r. poz. 128, ze zm.), która to przesłanka przesądza o zastosowaniu przy wymiarze opłaty w niniejszej sprawie art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w brzmieniu nadanym mu z dniem 27 listopada 2015 r.

Analizując zarzuty wobec zaskarżonego zarządzenia słuszność należy przyznać skarżącemu, że art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1025 ze zm.), w brzmieniu nadanym mu z dniem
27 listopada 2015 r., wprowadza jedynie kryterium przedmiotowe stosowania tej regulacji. Przepis ten nie przewidywał jakichkolwiek ograniczeń podmiotowych, w zakresie możliwości korzystania z dobrodziejstwa tej regulacji.

W przepisie tym jasno wskazano, że opłata stosunkowa wynosząca maksymalnie 1.000 zł, należna jest w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Podzielić zatem należy stanowisko skarżącego, że nie ma żadnych podstaw prawnych by w świetle brzmienia tego przepisu różnicować sytuację podmiotów będących bankami w rozumieniu art. 2 Prawa bankowego od podmiotów, które od banków nabyły wierzytelność wynikającą z czynności bankowej. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe unormowanie odnosi się zatem zarówno
do spraw inicjowanych przez banki, jak też spraw inicjowanych przez kontrahentów banków. W tym ostatnim przypadku nie ma znaczenia to, czy kontrahent banku jest konsumentem czy przedsiębiorcą.

Zauważenia wymaga, że swoją wolę wprowadzenia ograniczenia podmiotowego
do brzmienia art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ustawodawca uzewnętrznił dopiero w ustawie nowelizującej z dnia 18 marca
2016 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 421), która weszła w życie 15 kwietnia 2016 r. Ma ona jednak zastosowanie jedynie do spraw wszczętych po dniu wejścia w życie tej regulacji. Skoro zatem z pieczęci na kopercie wynika, iż przesyłka zawierająca pozew nadana została w polskiej placówce pocztowej w dniu
12 kwietnia 2016 r. (k. 15), to znowelizowane brzmienie ustawy nie ma zastosowania
w niniejszej sprawie.

W zakresie wniosku o przyznanie kosztów postępowania zażaleniowego wskazać należy, że na obecnym etapie postępowania rozstrzygnięcie to jest przedwczesne, ze względu na nie spełnienie przesłanki zakończenia sprawy w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe rozważania na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 362 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

S.S.O. Barbara Mokras S.S.O. Wojciech Vogt S.S.O. Janusz Roszewski