Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

K., dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO. Janusz Roszewski

Sędziowie: SSO. Barbara Mokras

SSO. Wojciech Vogt – spr.

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa małoletnich A. L. i K. L. zastąpionych przez matkę I. L.

przeciwko B. L.

na skutek zażalenia powódek

od punktu 4 postanowienia Sądu Rejonowego w Kępnie VIII Zamiejscowy Wydział Rodzinny i Nieletnich z siedziba w O. z dnia 16 stycznia 2014 r., zawartego w wyroku w sprawie VIII R.C. 228/13

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Kępnie VIII Zamiejscowy Wydział Rodzinny i Nieletnich z siedziba w O. zasądził od B. L. na rzecz małoletnich powódek kwotę 1632 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego uzasadniając to faktem, że pozwany przegrał sprawę w 68%. Powołał również art. 122 1 k.p.c. mówiącym o przysługującym adwokatowi z urzędu prawie ściągnięcia tych kosztów. .

Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożyły powódki powołując się na naruszenie art. 99 k.p.c. i błędne przyjęcie,. Że to powódki poniosły koszty zastępstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami zasądził zwrot kosztów od pozwanego na rzecz powódek i to zgodnie z art. 99 k.p.c. Przepis ten mówi, że stronom zwraca się koszty. Sąd zasądza te koszty od strony przegrywającej na rzecz strony wygrywającej mimo, że ona tych kosztów nie poniosła. Adwokat ustanowiony z urzędu ściąga te koszty w oparciu o art. 122 k.p.c., a w wypadku bezskuteczności egzekucji zastosowanie ma § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Z treści zażalenia wynika, że pełnomocnik nie zna obowiązujących w tym zakresie regulacji prawnych i nie rozumie zasad rozliczania kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji.