Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

K., dnia 28 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO. Wojciech Vogt

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa małoletnich S. N., T. N. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego M. N. (1), W. N. (1) , A. N., P. N., M. T., B. N., M. N. (2), W. N. (2)

przeciwko pozwanemu (...) Zakładowi (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki W. N. (1)

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 28 maja 2018 r., sygn. akt I C 2047/18 (k-95)

postanawia:

oddalić zażalenie

Wojciech Vogt

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Kaliszu zwolnił powódkę W. N. (1) od opłaty sądowej częściowo, a mianowicie ponad kwotę 1000 zł i oddalił wniosek w pozostałym zakresie. Sąd ustalił, że W. N. (1) pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z mężem A. N. i trzema synami M. N. (2), W. N. (2) oraz B. N.. Oboje małżonkowie otrzymują emeryturę w wysokości odpowiednio 721,42 – powódka i 878,12 zł – jej mąż. (...) M. i B. otrzymują wynagrodzenie za pracę w wysokości około 1400 zł każde z nich. Syn W. N. (2) jest osobą bezrobotną. Miesięcznie koszt utrzymania jednej osoby w tym gospodarstwie domowym wynosi około 720 zł miesięcznie. W. N. (1) wraz z mężem jest właścicielka domu mieszkalnego o powierzchni 50m ² położonego w oraz działki o powierzchni 0,30 ha. w miejscowości O.. Ubezpieczyciel wypłacił powódce świadczenie w wysokości 7.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną szkodę. Biorąc więc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że powódka może ponieść koszty sadowe w wysokości 1000 zł, pozostał zaś koszty z uwagi na jej trudną sytuację materialną sfinansuje Skarb Państwa.

Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożyła powódka zarzucając naruszenie art. 102 ustawy o kosztach sądowych przez bezpodstawne i błędne przyjęcie, że powódka jest w stanie bez uszczerbku w kosztach swoje koniecznego utrzymania opłacić pozew kwotą 1000 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie ulega wątpliwości, że powódka nawet uwzględniając pięcioosobowe gospodarstwo domowe, które prowadzi w mężem i synami egzystuje przy dochodach członków tego gospodarstwa nieco poniżej minimum socjalnego.

Należy jednak podkreślić, co uczynił Sąd I instancji, że pod koniec ubiegłego roku powódka otrzymała od ubezpieczyciela świadczenie w wysokości 7500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Szkodę zgłaszał pełnomocnik powódki i dlatego należy domniemywać, że poinformował powódkę o możliwości dochodzenia wyższego zadośćuczynienia i związanych z tym kosztami. Powódka miała więc obowiązek liczyć się z koniecznością poniesienia pewnych kosztów, gdyż co do zasady sądowa ochrona prawna jest odpłatna.

Nie można zgodzić się z poglądem, że otrzymana przez stronę kwota zadośćuczynienia nie może być brana pod uwagę przy zwalnianiu strony od kosztów sądowych. Z art. 102 ustawy o kosztach jasno wynika, że zwolniona od kosztów może być osoba, która nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny. Z tak brzmiącego przepisu nie można wywieść normy, że pewne dochody uzyskane przez stronę z uwagi na źródło ich pochodzenia nie mogą być uwzględniana przy ocenie, czy jest ona w stanie ponieść koszty sądowe.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy ustalając zakres zwolnienia powódki od kosztów sądowych uwzględnił z dużym wyczuciem jej trudną sytuacje dochodową i fakt, że rodzina egzystuje na granicy minimum socjalnego. Nie mógł jednak pominąć okoliczności, że otrzymała 7.500 zł tytułem zadośćuczynienia i jest w stanie niecała 1/7 tej kwoty przeznaczyć na pokrycie części opłaty. Takie rozstrzygnięcie na pewno nie ogranicza prawa powódki do sądu, a jedynie śle przekaz, że zwolnienie od kosztów jest wyjątkiem od zasady i przysługuje jedynie w sytuacji, gdy strona nie może ich faktycznie ponieść bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu siebie i rodziny.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

Wojciech Vogt