Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

K., dnia 13 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Vogt

Sędziowie: SSO Marian Raszewski

SSO Janusz Roszewski – spr.

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2016 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą we W.

przeciwko R. W.

o zapłatę 39.049,53 zł

w przedmiocie zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I Nc 567/16

p o s t a n a w i a :

uchylić zaskarżone postanowienie.

SSO Marian Raszewski SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski

Sygn. akt II Cz 513/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy, w wyniku rozpoznania skargi na orzeczenie referendarza sądowego, zwrócił pozew (...) z siedzibą we W. z uwagi na uiszczenie przez profesjonalnego pełnomocnika opłaty od pozwu w nieprawidłowej wysokości.

W uzasadnieniu wskazano, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, gdyż powód nie jest podmiotem uprawnionym do uiszczania opłaty sądowej we wskazanej w tym przepisie, obniżonej, wysokości.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód zaskarżając je w całości, domagając się jego uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie art. 13 ust. 1a ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego niezastosowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że źródłem zobowiązania pozwanego jest umowa kredytu, stanowiąca czynność bankową w rozumieniu art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, która to przesłanka przesądza o zastosowaniu przy wymiarze opłaty w niniejszej sprawie art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 r.

Analizując zarzuty wobec zaskarżonego zarządzenia słuszność należy przyznać skarżącemu, że art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1025 ze zm.), w brzmieniu nadanym mu z dniem
27 listopada 2015 r., wprowadzał jedynie kryterium przedmiotowe stosowania tej regulacji. Przepis ten do dnia 14 kwietnia 2016 r. nie przewidywał jakichkolwiek ograniczeń podmiotowych, w zakresie możliwości korzystania z dobrodziejstwa tej regulacji.

W przepisie tym jasno wskazano, że opłata stosunkowa wynosząca maksymalnie 1.000 zł, należna jest w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.). Podzielić zatem należy stanowisko skarżącego, że nie ma żadnych podstaw prawnych, by w świetle ww. brzmienia tego przepisu różnicować sytuację podmiotów będących bankami w rozumieniu art. 2 Prawa bankowego od podmiotów, które od banków nabyły wierzytelność wynikającą z czynności bankowej. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe unormowanie odnosiło się zarówno do spraw inicjowanych przez banki, jak też spraw inicjowanych przez kontrahentów banków. W tym ostatnim przypadku nie ma znaczenia to, czy kontrahent banku jest konsumentem czy przedsiębiorcą.

Wprowadzenia ograniczenia podmiotowego do brzmienia art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ustawodawca dokonał dopiero w ustawie nowelizującej z dnia 18 marca 2016 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 421), która weszła w życie w dniu 15 kwietnia br. Stosownie jednak do przepisu art. 2 tej ustawy, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, przepisy dotychczasowe.

W niniejszej sprawie powód wniósł pozew co najmniej w dniu 18 lutego 2016 r., a zatem pod rządami dotychczasowych przepisów.

W zakresie wniosku o przyznanie kosztów postępowania zażaleniowego wskazać należy, że na obecnym etapie postępowania rozstrzygnięcie to jest przedwczesne, ze względu na niespełnienie przesłanki zakończenia sprawy w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe rozważania na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzeczono, jak w sentencji.

SSO Marian Raszewski SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski