Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 44/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 listopada 2021 roku w sprawie II K 1101/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. S.

opinia o oskarżonym jako przedsiębiorcy.

pismo proboszcza parafii kościoła rzymskokatolickiego pw. Świętego Papieża J. P. II.

112

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

pismo proboszcza parafii kościoła rzymskokatolickiego pw. Świętego Papieża J. P. II.

Z w/w pisma wynikało jasno , iż oskarżony prowadząc firmę budowlaną (...) '' w sposób prawidłowy i rzetelny wywiązuje się z realizacji budowy kościoła pod wezwaniem św. J. P. II w K. oraz ma bardzo dobry kontakt ze swymi pracownikami , z którymi dzieli się swoją wiedzą budowlaną i doświadczeniem.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kary i środka karnego , skutkiem błędnej interpretacji przesłanek wymiaru kary i niesłusznego przyjęcia , że czyn popełniony przez oskarżonego charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości czynu uzasadniającym :

- zarówno rodzaj jak i wymiar orzeczonej kary

-orzeczenie środka karnego wymiarze wyższym niż dolny próg ustawowego zagrożenia

przy niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności łagodzących leżących po stronie oskarżonego , takich jak warunki osobiste , przyznanie się do zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie skruchy , co skutkowało wymierzeniem przez sąd I instancji kary i środka karnego w wymiarze rażąco dolegliwym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art 438 pkt 4 kpk, aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, a apelujący poza tym zdaje się przy tym zapominać , że ustawodawca dostrzegł nawet potrzebę wzmocnienia represji karnej za naruszanie zakazów sądowych w związku ze zdecydowanym wzrostem tego typu przestępstw i nierespektowaniem orzeczeń sądowych , czego wymiernym efektem było znowelizowanie art. 244 kk od dnia 1 czerwca 2017 roku i zaostrzenie górnej granicy zagrożenia do 5 lat pozbawienia wolności. Należy także wskazać , że sąd wymierza karę, kierując się zasadami jej wymiaru wskazanymi w art. 53, 54 § 1 i 2 oraz art. 55 k.k. Ogólne dyrektywy wymiaru kary wskazane zostały w art. 53 § 1 k.k. i ma ona spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a także realizować potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto z przywołanego przepisu wynika, że dolegliwość kary nie powinna przekroczyć stopnia winy , a zarazem powinna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu. W konsekwencji, sąd - ustalając konkretny rozmiar represji karnej - powinien kierować się wskazanymi dyrektywami wymiaru kary oraz wziąć pod uwagę okoliczności wymienione w art. 53 § 2 k.k. posługując się przy tym swobodnym uznaniem. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji należycie uargumentował wysokość wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary ( patrz k 85-86 ), szczegółowo odnosząc się do kolejnych dyrektyw jej wymiaru, a zarazem we właściwy sposób wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku. W szczególności dokonał klasyfikacji z punktu widzenia wpływu na ewentualny wymiar kary - okoliczności obciążających i okoliczności łagodzących i podział ten nie raził nadmiernym przypisaniem wagi poszczególnym okolicznościom. Przede wszystkim wskazać w tym kontekście należy na okoliczności obciążające przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Są to wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i znaczy stopień winy oskarżonego oraz jego uprzednia wielokrotna karalność ( aż 22 wyroków skazujących ).Sąd meriti wskazał również na wymogi prewencji generalnej przez co niewątpliwie należy rozumieć potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa czyli wpływ , jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosowanego do tych ocen postępowania , do potwierdzenia przekonania , że sprawcy przestępstw są sprawiedliwie karani. W świetle tych okoliczności nie ulega wątpliwości , że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym , który nie wyciągnął żadnych wniosków z uprzedniej karalności ( jak trafnie zauważył sąd orzekający tylko w 2020 roku był trzykrotnie skazywany z art 180a kk) , wymagającym surowego potraktowania. W tym stanie rzeczy niewiele mogły im przeciwstawić się okoliczności łagodzące takie jak przyznanie się oskarżonego i wyrażenie skruchy. W ocenie sądu odwoławczego oznaczają one bowiem jedynie , że refleksja w stosunku do swojego zachowania pojawiła się u T. S. zbyt późno. Przeciwko możliwości wymierzenia bezwzględnej kary 7 miesięcy pozbawienia wolności nie przemawiają także takie okoliczności jak konieczność utrzymania przez w/w małoletnich dzieci czy fakt rzetelnego prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i ciążących w związku z tym na nim obowiązków , gdyż mogą one stanowić podstawę ewentualnego wniosku o odroczenie wykonania tej kary.

Sąd I instancji również w sposób prawidłowy i zyskujący pełną akceptację sądu odwoławczego wskazał, z jakich przyczyn uznał, iż orzeczenie wobec oskarżonego 3 -letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego jest uzasadnione okolicznościami sprawy i adekwatne oraz zasłużone wobec jego wcześniejszej postawy tj. lekceważenia obowiązujących go dotychczas zakazów , które były wobec niego orzekane przez sądy w minimalnym wymiarze. Powyższe postępowanie T. S. prowadzi więc zdaniem sądu odwoławczego do jednoznacznego wniosku, że nie daje on gwarancji bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wskazuje one bowiem nie tylko na brak wyobraźni u oskarżonego, lecz także na całkowity brak odpowiedzialności, co dyskwalifikuje go jako kierowcę mogącego uczestniczyć w ruchu drogowym. Orzeczenie więc przez sąd I instancji w tej sytuacji środka karnego na okres 3 lat zdaniem sądu odwoławczego nie razi nadmierną surowością i w pełni realizuje cele określone w 56 kk. w zw. z art. 53 §1 i 2 kk.

Odnosząc się jeszcze do stanowiska obrońcy oskarżonego zaprezentowanego w uzasadnieniu apelacji dotyczącym możliwości ewentualnego zastosowania w niniejszej sprawie art. 37a kk. i braku rozważań w tym zakresie sądu meritii , należy przypomnieć , że przepis ten wprowadza jedynie wybór między karą pozbawienia wolności,a karami nieizolacyjnymi , ale nie wyznacza w tym zakresie żadnych priorytetów. Należy poza tym pamiętać - , że zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy z dnia z 20.2.2015 r. wprowadzającej tę regulację miała ona służyć ujednoliceniu stosowania przepisów karnych w pozakodeksowym prawie karnym przez rozszerzenie katalogu kar stosowanych w odniesieniu do przestępstw zagrożonych tylko karą pozbawienia wolności, a ponadto podkreśleniu zasady orzekania w pierwszej kolejności kar wolnościowych i zachęceniu sądów do ich stosowania (por. uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, druk Nr 2393, Sejm VII kadencji, s. 13). Określenie art. 37a kk jednocześnie jako przepisu "przekształcającego pojawiające się w regulacjach pozakodeksowych sankcje jednorodne w sankcje alternatywne" oraz stanowiącego "dyrektywę sądowego wymiaru kary, która skłania sądy do orzekania zamiast kary pozbawienia wolności kar wolnościowych", wzbudziło w doktrynie dyskusję nad jego funkcją. Jak słusznie wskazywano, jedna norma nie może kształtować granic ustawowego zagrożenia i jednocześnie stanowić adresowanej do sądu dyrektywy, wskazującej możliwość orzeczenia kary innej niż przewidziana w sankcji ujętej w przepisie typizującym czyn zabroniony. Dochodzi bowiem wówczas do utożsamienia ustawowego i sądowego wymiaru kary, które choć stanowią zjawiska komplementarne, to jednak leżą na różnych płaszczyznach: stanowienia i stosowania prawa ( J. G. , O sankcjach, s. 26–27, 30). Pomimo proponowanego w doktrynie różnego zakwalifikowania i określenia funkcji art. 37a KK (por. J. Kosonoga-Zygmunt, w: R.A. Stefański, KK. Komentarz aktualizowany, 2020, art. 37a, Nb 3–6; M. Małecki, Charakter prawny, s. 184–188), zasadniczo przeważał pogląd, zgodnie z którym regulacja ta modyfikowała (lub: dookreślała) wyjściowe (czyli ujęte w przepisie formułującym typ czynu zabronionego) ustawowe zagrożenie karą i ujednolicający ustawowe zagrożenia za przestępstwa drobnej i średniej wagi (por. m.in. J. Majewski, KK. Komentarz, 2015, art. 37a, tezy 1–2; M. Małecki, Charakter prawny, s. 184–198; J. Kosonoga-Zygmunt, w: R.A. Stefański, KK. Komentarz aktualizowany, 2020, art. 37a, Nb 2–10). Podobnie w orzecznictwie przyjęto, że przepis art. 37a kk jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów zabronionych jako przestępstwo, o kary alternatywne, czyli stanowi tzw. przednawiasowy modyfikator sankcji, który poszerza abstrakcyjny (niezwiązany z żadnymi kierunkowymi wytycznymi) luz decyzyjny sądu (post. SN z 31.3.2016 r., II KK 361/15, L.; wyr. SA we Wrocławiu z 10.10.2019 r., II AKa 260/19, L.). Możliwość jego zastosowania nie zwalnia jednak sądu z obowiązku indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku (wyr. SA w Warszawie z 12.6.2019 r., II AKa 251/18, L.) - patrz M. K..R. Z. ( redaktorzy ) Kodeks karny , Tom I Część ogólna , Komentarz Art 1-116 , Wydawnictwo C.H. B. , W. 2021 ).W ocenie sądu odwoławczego wymowa w/w okoliczności obciążających przemawiała jednoznacznie za tym , aby w stosunku do oskarżonego orzec karę pozbawienia wolności ,a więc taką jaką przewidział ustawodawca za ten czyn , gdyż wymierzane wcześniej wobec niego kary o charakterze wolnościowym , o jakich też mowa w art 37a nie przyniosły spodziewanego efektu , gdyż T. S. znów popełnił kolejne przestępstwo. Poprzednie natomiast wbrew wywodom jego obrońcy zaprezentowanym w mowie końcowej się nie zatarły , gdyż nie pozwalał na to przepis art 108 kk. Nie zachodzą więc żadne szczególne okoliczności , które przemawiałby za uwzględnieniem w/w wniosku apelującego. Kara, jako konsekwencja popełnienia przestępstwa musi pociągać za sobą bowiem dolegliwość. Zadaniem sądu jest natomiast ukształtowanie represji karnej w ten sposób, aby nie nosiła ona cech rażącej niewspółmierności, a więc surowości, bądź też łagodności. Tak więc również w tej sprawie orzeczona wobec oskarżonego kara oraz środek karny wiąże się dla w/w z dolegliwościami natury bytowej chociażby w postaci konieczności jej odbycia ,niemożności dojazdu do pracy samochodem. , czy też utratą możliwości przemieszczania nim po kraju. Powyższe skutki są jednak normalnymi konsekwencjami kary ( środka karnego ), z którymi oskarżony winien się liczyć i brać pod uwagę popełniając przestępstwo. Nie można więc w żaden sposób mówić o rażącej surowości tych rozstrzygnięć. W niniejszej sprawie sąd I instancji zarówno karę jak i środek wobec T. S. ukształtował prawidłowo.

Wniosek

Zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo kary 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednaj stawki n kwotę 20 zł oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niepodzielenie zarzutu apelacji brak podstaw do uwzględnienia wniosku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Ponieważ Sąd nie uwzględnił w/w apelacji ,to w takiej sytuacji zgodnie ze wskazanym przepisem koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak