BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

III Ka 144/22 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Kaliszu z 2022-09-01

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 144/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 8 grudnia 2021 roku w sprawie II K 414/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

O. C.

uprzednia karalność oskarżonego , w tym za czyny z art 244 kk.

karta karna

220-224

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument urzędowy nie kwestionowany przez strony.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania tj. art 7 kpk , art 2 § 2 kpk , art 4 kpk , art 5 § 2 kpk , art 366 § 1 kpk poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ,a ponadto jednostronną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów , skutkującą zaniechaniem wszechstronnego wyjaśnienia całokształtu okoliczności sprawy w zgodzie z naczelną zasadą rzetelnego procesu karnego i zasadą prawdy materialnej , w szczególności w zakresie ustalenia , że oskarżony w dniu 20 października 2020 roku kierował samochodem osobowym , nadto brak obiektywizmu widoczny przede wszystkim w sposobie oceny dowodów wyłącznie na niekorzyść oskarżonego , co skutkowało następnie błędem w ustaleniach faktycznych ,a dotyczącym kwestii fundamentalnej dla oceny odpowiedzialności karnej oskarżonego , w konsekwencji w postaci przyjęcia przez sąd , że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa , w sytuacji , gdy właściwa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego przeprowadzona w kontekście wszystkich okoliczności sprawy , nie pozwala na wyciągnięcie takich wniosków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie, nie dopuszczając się istotnej, mogącej rzutować na treść wyroku obrazy przepisów postępowania, w szczególności zaś wskazanych przez skarżącego art 7 kpk , art 2 § 2 kpk , art 4 kpk , art 5 § 2 kpk , art 366 § 1 kpk. Ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem reguł zawartych w w/w przepisach, a więc jest bezstronna i nie narusza granic swobodnej oceny oraz jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zwłaszcza nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Sąd I instancji w sposób uporządkowany przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jakie fakty i na podstawie jakich dowodów uznał za udowodnione, a w tym dlaczego obdarzył wiarą poszczególne dowody. Ocena zarówno wyjaśnień oskarżonego jak i zeznań świadków, a także pozostałych dowodów ( w tym przede wszystkim opinii sądowo psychiatrycznej , protokołu zatrzymania oskarżonego , dokumentacji medycznej w/w , czy danych o jego uprzedniej karalności) poprzedzona została należytym ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy. Stwierdzić przy tym należy, iż sąd meriti badał i uwzględniał tak okoliczności korzystne dla oskarżonego, jak i przemawiające na jego niekorzyść . Swoje stanowisko co do oceny poszczególnych dowodów (ich wiarygodności lub niewiarygodności) sąd ten logicznie (z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego) uargumentował w uzasadnieniu. Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów oraz oparte na niej - w zakresie wyczerpania przez oskarżonego znamion przestępstwa z art.244- ustalenia faktyczne. Sąd Okręgowy podzielił również argumentację sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co czyni zbędnym jej powielanie, tym bardziej , że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez sąd orzekający sam potraktował w istocie ujawnione w toku procesu dowody , w szczególności zeznania świadków P. B. i M. K. w sposób subiektywny i dowolny nie wskazując przy tym przekonywujących argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez sąd I instancji. Niewątpliwie zeznania wspomnianych funkcjonariuszy Policji były kluczowymi dowodami wskazującymi jak w rzeczywistości przebiegało zdarzenie w dniu 20 października 2020 roku z udziałem oskarżonego , ale wbrew zarzutom autora apelacji ich ocena dokonana przez sąd I instancji jest poprawna i nie narusza granic określonych w art. 7 kpk. Zdaniem sądu odwoławczego akcentowane przez obrońcę oskarżonego drobne rozbieżności w relacjach tych świadków nie umniejszały też ich wartości dowodowej co do podstawowego faktu , iż O. C. kierował wówczas w B. po drodze publicznej samochodem osobowym marki S. (...) o nr. rej (...). Wskazać należy , że w/w świadkowie konsekwentnie podtrzymywali swe spostrzeżenia z tego dnia i w tym zakresie nie mieli jakichkolwiek wątpliwości w toku całego postępowania tj. dochodzenia , jak później przed sądem. Brak jest natomiast w sprawie jakichkolwiek okoliczności mogących podważać wiarygodność zeznań tych świadków, np., że działali ze złośliwości bądź, że bezpodstawnie obciążali oskarżonego, nie mając pewności, czy to on kierował powyższym samochodem , gdy go drugi raz zatrzymywali. Policjanci nie byli w żaden sposób osobiście zainteresowane rozstrzygnięciem tej sprawy, nie mieli też w ocenie sądu odwoławczego powodu, by fałszywie obciążać oskarżonego swoimi zeznaniami, narażając się tym samym na odpowiedzialność karną. Poza tym skarżący instrumentalnie przemilcza i ani słowem nie odnosi się do wskazanych przez sąd I instancji rozbieżności w zeznaniach świadka P. S. ( patrz k 171 ) , który utrzymywał , że to on wówczas kierował samochodem marki S. (...) . Argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji nie wykazuje natomiast, że rozumowanie sądu meriti było w tym zakresie nielogiczne i wadliwe. W tym stanie rzeczy przytoczona wyżej argumentacja skarżącego nie wytrzymuje krytyki ,gdyż sąd I instancji uczynił zadość przytoczonym wyżej wymogom, a w konsekwencji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia.

Nie doszło także do naruszenia art. 4 k.p.k. Aby zasadnie, tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy tego przepisu nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 18 października 2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). W niniejszej sprawie sąd odwoławczy nie dostrzega się żadnych działań wskazujących na naruszenie przez sąd meriti zasady obiektywizmu, gdyż nie ulega wątpliwości, że apelujący dopatrywał się ich w istocie w przeprowadzonej przez ten sąd niekorzystnej dla oskarżonego ocenie dowodów. Odmówienie natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego ( w zakresie jego sprawstwa ), a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie może być utożsamiane ,ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych i w związku z tym, nie może być uznana za przejaw złamania zasady obiektywizmu, o jakiej mowa w art. 4 k.p.k. (por. odpowiednio wyrok SA w Warszawie z dnia 28 maja 2018 r., II AKa 336/17, LEX nr 2507744). Za bezzasadny należało także uznać zarzut obrazy przepisu art. 5 kpk . W myśl ugruntowanego już w orzecznictwie stanowiska , zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia , to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5§ 2 kpk. W takim przypadku sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero , gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego ( obwinionego ).Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń , to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art5§2 kpk , bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego ( patrz postanowienie SN z dnia17 grudnia 2003 w sprawie VKK 72/03 ; LEX nr 83771 ).Skoro zatem sąd I instancji dokonał stanowczych i pewnych ustaleń faktycznych w zakresie kierowania przez oskarżonego samochodem marki S. (...) o nr. rej, (...) w dniu 20 października 2020 roku w B. po drodze publicznej , wbrew orzeczonemu wobec w/w przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych , to w tej sytuacji zasada określona w przepisie art. 5§2 kok nie ma zastosowania. Z kolei przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. . mają charakter rozłączny. Gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k. ., to zastosowanie zasady z art. 5 § 2 k.p.k. nastąpi wówczas, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się - w oparciu o nią - usunąć wątpliwości. Stawianie zarzutów dotyczących obu przepisów jest błędne, z uwagi na ich wykluczający się charakter (por. odpowiednio wyrok SA w Warszawie z dnia 3 lipca 2018 r., II AKa 63/18, LEX nr 2529231).Nie został także naruszony przez sąd I instancji art 366§1 kpk. Odnosi się on bowiem do sposobu kierowania rozprawą prze przewodniczącego i czuwania nad jej prawidłowym przebiegiem oraz baczenia , aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. W/w przepis dotyczy więc fazy gromadzenia dowodów , czyli etapu postępowania sądowego od momentu rozpoczęcia przewodu sądowego aż do jego zamknięcia. Nie odnosi się więc on do etapu wyrokowania i czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o zgromadzone ,a następnie poddane analizie i ocenie zgodnie z treścią art 7 kpk dowody. Tymczasem treść sformułowanego zarzutu przez skarżącego wskazuje wyraźnie , że rzekoma obraza art.366§1 kpk ma polegać na nieuwzględnieniu wszelkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego przy jednoczesnym wzięciu pod uwagę okoliczności na jego niekorzyść. Zatem powyższa treść wyraźnie wskazuje , że te zarzuty odnoszą się do fazy wyrokowania i czynienie ustaleń faktycznych i na tym etapie art. 366§1 kpk nie ma zastosowania. Pominięcie zaś przy analizie dowodów , czy okoliczności , może być kwestionowane przez apelującego , ale poprzez zarzut obrazy art. 410 kpk , co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kępnie w sprawie II K 414/20 z dnia 8 grudnia 2021 roku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana
Dodano:  ,  Opublikował(a):  Danuta Mikołajczyk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Kaliszu
Osoba, która wytworzyła informację:  Sędzia Sądu Okręgowego Patryk Pietrzak
Data wytworzenia informacji: