Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 210/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 14 stycznia 2021 roku w sprawie II K 440/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na :

-bezkrytycznym przyjęciu zeznań pokrzywdzonej i jej rodziny pomimo ,iż nikt z nich nie był bezpośrednim świadkiem zdarzeń zarzucanych oskarżonemu ,a wiedza świadków opiera się tylko i wyłącznie na relacjach pochodzących od pokrzywdzonej bądź osób trzecich ;

-odrzuceniu zeznań korzystnych dla oskarżonego , w tym osób będących bezpośrednimi świadkami relacji łączących oskarżonego z pokrzywdzoną , podczas gdy prawidłowa ich analiza powinna prowadzić do krytycznej oceny twierdzeń pokrzywdzonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut , należy wskazać , jakich uchybień w świetle zgodności ( lub niezgodności ) z treścią dowodu , zasad logiki ( błędność rozumowania i wnioskowania ) czy sprzeczności ( bądź nie ) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd I instancji ( wyrok SA w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 roku , II AKa 398/16, L. ). Samo zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 grudnia 2016 roku ,II AKa 358/16 , L. ).Uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. ma bowiem miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd taki może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Może być on zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (wyrok SA w Warszawie z dnia 14.06.2017 r., II AKa 83/17, LEX nr 2330649).Powyższe uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Wbrew twierdzeniom apelacji sąd I instancji trafnie uznał , że P. J. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku z art. 207§1 kk.i art157§2 kk w zw. z art11§2 kk.( a także kolejnego z art190§1 kk. i art.190a§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. i w zw. z art.12§1kk. , do którego w istocie autor apelacji się w ogóle nie odniósł ). Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że sąd I instancji przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe , w trakcie którego wyjaśnił wszystkie okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów , należycie dążąc do wyjaśnienia sprawy ,a zebrany w toku czynności procesowych materiał będący podstawą rozstrzygnięcia należy uznać za wszechstronny i kompletny. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podał , dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego ( w zakresie w jakim zaprzeczał psychicznemu i fizycznemu znęcaniu się nad W. R. (1) ) i swoje stanowisko w tej kwestii przekonywująco i należycie uzasadnił. Odniósł się również szczegółowo do zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków i poddał je wnikliwej analizie. Niewątpliwie spośród w/w dowodów podstawowe znaczenia dla przypisania oskarżonemu winy miały przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej , które skarżący w uzasadnieniu apelacji w istocie podważał i czynił wątpliwymi. W tym miejscu należy jednak przypomnieć ,że obrońca oskarżonego w apelacji kwestionując winę i sprawstwo w/w zupełnie pominął fakt , P. J. zarówno w toku dochodzenia , jak i postępowania sądowego potwierdzał niektóre przypisywane mu zachowania , takie jak kierowanie za pośrednictwem wiadomości sms gróźb pozbawienia życia wobec W. R. (1) czy używania wobec niej wielu wulgaryzmów podczas kłótni. Za pośrednictwem swego obrońcy wnosił także o wydanie wyroku skazującego w trybie art 387§1 kpk ( patrz k 171v ) , któremu sprzeciwiła się jednak pokrzywdzona , tłumacząc to tym , że proponowana kara była za surowa i jej syn nie wdziałby w związku z tym ojca. W toku postępowania dowodowego oświadczyła natomiast , że chciałaby ,, odwołać sprawę '' ( patrz k 176 v ) z uwagi na dobro dziecka. Obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji w niedwuznaczny sposób zarzucił W. R. (2) działania wymierzone w oskarżonego , albowiem zasugerował , iż obrażenia ciała widoczne na zdjęciach przedłożonych przez w/w mogły być efektem jej samookaleczeń. Nie wskazał jednak żadnych racjonalnych argumentów przemawiającym za takim stanem rzeczy , co czyni je zarzutami gołosłownymi, zresztą sam zdezawuował ich wymowę stwierdzeniem , że powodów takich nie można wykluczyć. Sugestie te więc są zupełnie dowolne. Poza tym świadek P. S. podał , że W. R. (2) dokonała samookaleczenia jeszcze przed związkiem z P. J. , gdy chodziła jeszcze do szkoły. Nie miał także wiedzy , czy czyniła to więcej razy. Z drugiej strony obrońca oskarżonego zdaje się nie dostrzegać okoliczności , że zeznania obciążające P. J. złożyli także M. R. , P. R. (1) , P. R. (2) , P. S. , S. D. i D. K.. Nie mieli oni już natomiast żadnych powodów , aby dopuszczać się rzekomych działań wymierzonych w oskarżonego , a potwierdzali wersję pokrzywdzonej. Co więcej osoby najbliższe dla niej relacjonowały , iż widzieli u niej obrażenia ciała i nie wierzyli W. R. (2) , która wówczas według nich nie podawała im rzeczywistych przyczyn ich wystąpienia. Również osoby niespokrewnione z pokrzywdzoną tj. P. S. , S. D. i D. K. zeznawały , iż widziały u niej w/w obrażenia. Wbrew twierdzeniom autora apelacji nie były to więc zeznania świadków oparte tylko na relacji W. R. (2) , ale także bezpośrednie spostrzeżenia i obserwacje tych osób wynikające ze spotkań , czy kontaktów z w/w , w czasie których mieli oni możliwość zauważenia i dostrzeżenia tych obrażeń. Co istotne wszyscy powyżsi świadkowie jeżeli nie mieli wiedzy o pewnych okolicznościach , albo znali je tylko ze słyszenia wyraźnie to zaznaczali , co niewątpliwie obiektywizuje ich zeznania. Sąd orzekający trafnie je więc ocenił, a przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja w tym zakresie jest zdaniem sądu odwoławczego logiczna i przekonywująca , nie ma więc potrzeby jej powielania. Ocena wyjaśnień oskarżonego i pozostałych dowodów ( w tym zeznań świadków wspierających de facto linię obrony P. J. ) zgromadzonych w sprawie dokonana została bowiem niewątpliwie , wbrew twierdzeniom apelującego z uwzględnieniem reguł wyrażonych w art 7 kpk. Dodać należy , że sąd orzekający odniósł się wyczerpująco do zeznań korzystnych dla oskarżonego i wskazał w swym uzasadnieniu ( patrz k 225 ) w jakim zakresie i dlaczego nie dał wiary świadkom je składającym. Należy jedynie dodać , że prezentowane przez skarżącego stanowisko dowodzi jedynie braku akceptacji dla wywodów sądu I instancji i w niezwykle lakonicznym uzasadnieniu w tym zakresie w zasadzie polemizuje jedynie z ustaleniami sądu meritii. Podkreślić natomiast należy , że w niniejszej sprawie nie występowały wątpliwości , które należało rozstrzygnąć w oparciu o art. 5 § 2 kpk. W świetle przytoczonych okoliczności w pełni uprawnione było więc wnioskowanie sądu I instancji , który uznał , że zgromadzony w sprawie w/w osobowy materiał dowodowy był spójny i zbieżny, a zeznania w/w świadków tworzyły jednolity obraz osoby oskarżonego i jego przestępczych zachowań. Nadto należy zauważyć , że zeznania W. R. (2) , które obrońca próbował deprecjonować znalazły jeszcze dodatkowo pełne potwierdzenie w załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej ( patrz k 6 ; 72 ) , opinii sądowo-lekarskiej ( patrz k 90 ) oraz w materiale poglądowym , wydrukach wiadomości smsy , czy zrzutach ekranu telefonu komórkowego w/w. ).Reasumując Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił więc wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów , która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej , zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia ,a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego i wymierzonej mu kary. Z tych wszystkich względów zarzut apelującego nie zasługiwał wobec tego na uwzględnienie.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kępnie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie. Z kolei wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku pozostawał w sprzeczności z art. 437§ 2 kpk – uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439§1 kpk , art. 454 kpk lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

3.2.

Obrazy przepisów prawa materialnego tj. art 53 kk poprzez sprzeczne z treścią w/w normy nieuwzględnienie przy dokonywaniu wymiaru kary tak pojednania oskarżonego z pokrzywdzoną jak i stanowiska samej pokrzywdzonej co do wysokości kary dla oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut bezzasadny. Naruszenie prawa materialnego ( art 53 kk ) może mieć miejsce tylko wówczas , gdy sąd wprost zanegował zastosowanie się do dyrektyw z niego płynących ( patrz postanowienie SN z dnia 8 listopada 2016 , III KK 191/16 , L. ).Zarzut naruszenia dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w tym przepisie nie jest zatem w istocie zarzutem naruszenia prawa materialnego ,a ma charakter zarzutu dotyczącego niewspółmierności kary ( patrz postanowienie SN z dnia 17 maja 2017 r. , (...) 155/17 L. ).Art 53§1 kk nie ma bowiem charakteru normy stanowczej ( zawierającej nakaz lub zakaz określonego zachowania ) ,a zatem jego obraza - w rozumieniu art 438 pkt 1 kpk - nie wchodzi w rachubę.( patrz postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2019r., VKK 320/18 ; LEX nr 2688922.Ujęte w nim dyrektywy i przesłanki podlegają ocenie w ramach swobodnego uznania sędziowskiego , wobec czego podważanie tych ocen możliwe jest tylko w ramach art 438 pkt 4 kpk.Z kolei zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w w/w przepisie, aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, a apelujący poza tym zdaje się przy tym zapominać , że oskarżony sam w istocie taki wymiar kar jednostkowych i kary łącznej zaproponował składając stosowny wniosek w trybie art 387§1 kpk. Należy także wskazać , że sąd wymierza karę, kierując się zasadami jej wymiaru wskazanymi w art. 53, 54 § 1 i 2 oraz art. 55 k.k. Ogólne dyrektywy wymiaru kary wskazane zostały w art. 53 § 1 k.k. i ma ona spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a także realizować potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto z przywołanego przepisu wynika, że dolegliwość kary nie powinna przekroczyć stopnia winy , a zarazem powinna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu. W konsekwencji, sąd - ustalając konkretny rozmiar represji karnej - powinien kierować się wskazanymi dyrektywami wymiaru kary oraz wziąć pod uwagę okoliczności wymienione w art. 53 § 2 k.k. posługując się przy tym swobodnym uznaniem. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji należycie uargumentował wysokość wymiaru orzeczonych względem oskarżonego kar ( patrz k 227 ), szczegółowo odnosząc się do kolejnych dyrektyw jej wymiaru, a zarazem we właściwy sposób wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku. W szczególności dokonał klasyfikacji z punktu widzenia wpływu na ewentualny wymiar kary - okoliczności obciążających i okoliczności łagodzących i podział ten nie raził nadmiernym przypisaniem wagi poszczególnym okolicznościom. Sąd I instancji również w sposób prawidłowy i zyskujący pełną akceptację sądu odwoławczego wskazał, z jakich przyczyn uznał, iż kara łączna 9 miesięcy pozbawienia wolności, jest sankcją adekwatną i sprawiedliwą oraz zasłużoną. Oceny tej nie zmienia w żadnym zakresie fakt, iż pokrzywdzona kierując się dobrem dziecka pojednała się ze sprawcę i w efekcie tego sprzeciwiła się takiemu wymiarowi kary. Zdaniem sądu odwoławczego nie razi ona jednak nadmierną surowością i w pełni realizuje cele kary określone w art. 53 §1 i 2 kk.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kępnie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niepodzielenie zarzutu apelacji brak podstaw do uwzględnienia wniosku w kierunku postulowanym przez skarżącego. Poza tym w/w wniosek nie koresponduje w żaden sposób z treścią powyższego zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia §17 ust 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III

Podstawa rozstrzygnięcia art. 624§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma żadnego majątku , w związku z czym poniesienie przez w/w kosztów sądowych nawet w niewielkiej wysokości byłoby dla nie zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak