BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

IV Ka 463/24 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Kaliszu z 2024-03-12

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 463/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Pleszewie z dnia 22 września 2023 roku w sprawie II K264/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk oraz art. 410 kpk polegającą na oparciu treści wyroku na dowolnie ocenionym materiale dowodowym, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania i nie opartym na wiedzy i doświadczeniu życiowym, a także niepełnej analizie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania sądowego, poprzez nieprzyznanie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz dokumentacji medycznej w zakresie w jakim nie potwierdzają jego sprawstwa, w szczególności, że brak alimentacji na rzecz małoletniego dziecka oskarżonego było skutkiem braku środków finansowych u oskarżonego, z uwagi na niemożność podjęcia przez oskarżonego zatrudnienia z uwagi na stan jego zdrowia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do wskazanych przez autora apelacji obrazy podanych przepisów postępowania przypomnienia wymaga, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku .

( patrz postanowienie SN z 1 września 2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653, LEX nr 844508).

Z kolei ,gdy wyrokowanie ma miejsce na rozprawie głównej , naruszenie art. 410 kpk może nastąpić w dwóch płaszczyznach, Pierwszej , gdy sąd wydał wyrok , opierając się na nieujawnionym na rozprawie materiale dowodowym ( części materiału dowodowego ) , chociażby został on prawidłowo oceniony. Drugiej – gdy sąd ujawnił i prawidłowo przeprowadził dowody na rozprawie głównej , ale przy ocenie dowodów nie wziął pod uwagę ( pominął ) określonego dowodu , albo tylko częściowo ocenił dany dowód. Trzeba jednak zauważyć , że w art. 410 kpk mowa jest o całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy ,a nie całokształcie dowodów . Obraza w/w przepisu , aby mogła mieć wpływ na treść wyroku , musi dotyczyć nieujawnienia lub pominięcia istotnego dowodu ( istotnej okoliczności ) , gdyż dopiero wówczas może to rzutować na treść rozstrzygnięcia. Dlatego też w sytuacji , w której sąd I instancji wbrew wymaganiom art. 424§1 kpk nie dokonał oceny dowodu korzystnego dla oskarżonego , mimo naruszenia art. 410 kpk , zarzut obrazy tego przepisu może okazać się nieskuteczny , jeżeli dowód ten nie był istotny w sprawie.– patrz Konstrukcja apelacji jako środka odwoławczego w procesie karnym . D. W. K. W. 2018 str. 94 i nast. ).

Sąd odwoławczy stwierdza, że sąd I instancji uczynił zadość przytoczonym wymogom, a w konsekwencji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia. W szczególności sąd orzekający nie przekroczył granicy zagwarantowanej mu w przepisie art.7 kpk swobodnej oceny dowodów. Przeprowadził na rozprawie wszystkie dostępne dowody , wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz podał na jakich oparł się dowodach. Poczynione ustalenia faktyczne , niewątpliwie mają walor prawdziwych ,a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2§ 2 kpk. Nadto sąd I instancji wyprowadził słuszne wnioski co do zasadności przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 209 § 1a kk. Trzeba zarazem podkreślić, że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez sąd orzekający sam potraktował w istocie ujawnione w toku procesu dowody , w szczególności w sposób subiektywny i dowolny nie wskazując przy tym przekonywujących argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez sąd I instancji. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać w szczególności należy , że nie jest tak, iż Sąd Rejonowy zbagatelizował dokumentację medyczną oskarżonego i jego wyjaśnienia w tym zakresie jakie składał on w toku całego postępowania . Przeczy temu treść uzasadnienia, w którym organ orzekający trafnie zweryfikował i drobiazgowo przeanalizował jego wypowiedzi z dochodzenia oraz te późniejsze złożone już przed sądem. Nadto sąd meriti odniósł je w zakresie w jakim powoływał się on niemożność wykonywania stałej pracy do jednoznacznej i kategorycznej opinii sądowo lekarskiej biegłego A. T. , której wnioski końcowe w całości były zgodne z opiniami biegłych wydanymi w sprawie IV U 200/22. Obrońca oskarżonego deprecjonując natomiast w swej apelacji dokonaną przez sąd I instancji ocenę materiału dowodowego instrumentalnie przemilcza w/w okoliczności i nie odnosi się do nich w żaden sposób , choć zgodnie i jednolicie wszyscy oni podawali , że P. G. nie jest ( i nie był ) osobą całkowicie niezdolną do pracy. Jak trafnie zauważył wreszcie w/w sąd lekki stopień niepełnosprawności zdiagnozowany u oskarżonego nie wykluczał więc możliwości podjęcia przez niego zatrudnienia w czasie objętym przypisanym mu zarzutem . Zważywszy więc na wymowę w/w dowodów powyższa apelacja mija się w sposób oczywisty z realiami sprawy ,a ich uważna i staranna analiza prowadzi wręcz do zgoła odmiennych wniosków , a więc takich jakie prawidłowo wywiódł sąd I instancji. Sąd odwoławczy w pełni podziela powołaną w tym zakresie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentację , wskazując dodatkowo , iż obrońca oskarżonego w żaden sposób nie wykazał z jakich powodów ta ocena jest nieprawidłowa. Odmienna ocena dowodów , korzystna dla oskarżonego jest naturalnie prawem apelującego. Nie wynika z niej jednak samo przez się , by ocena dokonana przez Sąd Rejonowy charakteryzowała się dowolnością , jak sugerował to skarżący zarzucając obrazę w/w przepisu procedury karnej. Taka jest wymowa przeprowadzonych w tej mierze dowodów, a dokonane przez sąd I instancji rozumowanie nie wykazuje mankamentów logicznych. Jest poprawne także z życiowego punktu widzenia. Sąd odwoławczy podziela także dokonaną przez sąd meriti ocenę wyjaśnień P. G. i wysunięty w związku z tym wniosek , że wyjaśnienia te w zakresie w jakim kwestionuje on swoje zawinienie , w kontekście zgromadzonego w sprawie w/w materiału dowodowego nie mogą się spotkać z aprobatą. Twierdzenia więc obrońcy oskarżonego, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. nie wytrzymują krytyki w świetle analizy przeprowadzonych w sprawie dowodów. Wbrew również temu co utrzymuje obrońca dowody zebrane w sprawie pozwalają bez wątpliwości na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Dla bytu przestępstwa niealimentacji nie wystarczy co prawda samo potwierdzenie, że oskarżony nie płaci alimentów, do których łożenia był zobowiązany, lecz konieczne jest równoczesne ustalenie, iż od tego obowiązku "uchyla się" , to w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych utrwalił się pogląd, że uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli (patrz uchwała SN z dnia 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, z. 7-8, poz. 86; wyrok SN z dnia 5 stycznia 2001 r., V KKN 504/00, OSNKW 2001, z. 7-8, poz. 57 czy postanowienie SN z dnia 20 marca 2019 r., I KZP 17/18, OSNKW 2019, z. 4, poz. 22). Podkreśla się, że w pojęciu "uchyla się" mieści się negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do wykonania nałożonego na nią obowiązku, który sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, sprawca obowiązku tego nie wypełnia, gdyż wypełnić go nie chce lub też zlekceważył obowiązek nałożony wyrokiem; musi to więc być zachowanie umyślne. Ten negatywny stosunek winien być przy tym wykazany stosownymi dowodami (patrz postanowienia SN z dnia 17 kwietnia 1996 r., II KRN 204/96 czy z dnia 7 listopada 2017 r., II KK 211/17) , przy czym nie są istotne motywy kształtujące takie nastawienie sprawcy. Poglądy te aprobuje piśmiennictwo prawnicze (patrz A. Muszyńska, (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, komentarz do art. 209, LEX/el. 2021, teza 6; M. Mozgawa, (w:) Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, komentarz do art. 209, LEX/el. 2021, teza 6).Analiza całości akt przedmiotowej sprawy w ocenie sądu odwoławczego wskazuje natomiast jednoznacznie , że w spornym okresie oskarżony pracował jedynie dorywczo i nie czynił większych starań o znalezienie lepszej pracy, przede wszystkim stałej i dobrze płatnej. W Powiatowym Urzędzie Pracy nie był też wtedy w ogóle zarejestrowany , pozbawiając się tym samym możliwości skierowania go do potencjalnego pracodawcy przez powołaną do tego instytucję publiczną. Wcześniej natomiast , gdy był zarejestrowany jako bezrobotny został skreślony z listy , gdyż nie stawił się do urzędu w celu złożenia podpisu. Okoliczności te obciążały więc wyłącznie jego osobę i nie stanowiły żadnego usprawiedliwiania dla niewywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego. W tym stanie rzeczy sąd I instancji prawidłowo przyjął , że P. G. miał obiektywną możliwość wywiązania się z realizacji obowiązku alimentacyjnego ,a sytuacja życiowa i zdrowotna w jakiej się znalazł w żaden sposób nie może go usprawiedliwiać , czy ekskulpować od odpowiedzialności ,jak utrzymywał to w apelacji jego obrońca.

Nie ma mowy także o obrazie art 410 kpk . Reguła ta nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych w postępowaniu ( rozprawie ) , ale w głównej mierze zakazuje uwzględniać okoliczności w taki sposób nieujawnione. Nie oznacza to wcale , że orzekający sąd ma obowiązek brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące ( skoro wynikają one ze sprzecznych w swym znaczeniu dowodów ).Jest więc oczywiste , że wydany wyrok często jest oparty wyłącznie na dowodach ,, obciążających ”. Nie jest to wcale , ani dziwne , ani odosobnione. Po prostu wynika to z tego , że właśnie takie dowody ( ,, obciążające '' ) orzekający sąd uznał za wiarygodne. Wymóg , aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej ( art 410 kpk ) , oznacza konieczność znajdowania się w polu uwagi sądu w chwili rozstrzygnięcia wszystkich okoliczności. Nie chodzi zaś o to , aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów , bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach ,a pominąć inne , jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem sądu jest wówczas wykazanie , dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych ( patrz wyrok SA w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2001 r. II AKa 246/00 - Prok. i Pr. 2002/10/28 ) Poczynione na podstawie prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne odpowiadają prawdzie ( art 2§2 kpk ) i nie są obarczone błędem. Nie można bowiem uznać za błąd w ocenie dowodów ( i w konsekwencji za błąd w ustaleniach faktycznych ) tego , że sąd I instancji odrzucił wiarygodność wyjaśnień oskarżonego ,a za wiarygodne poczytał inne dowody ( w tym wypadku dowody dla oskarżonego ,, niekorzystne '' , ,, obciążające ''Takie rozwiązanie , samo w sobie , nie oznacza naruszenia reguł oceny dowodów wskazanych w art 7 kpk. Przepisu art 410 kpk nie można też rozumieć w ten sposób , że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Konstruowanie prawdziwych ustaleń faktycznych musi opierać się na dowodach wiarygodnych ,a dowody niewiarygodne temu celowi nie służą. Pominięcie określonych dowodów przy konstruowaniu ustaleń faktycznych jest rezultatem dokonanej oceny dowodów. Nie oznacza to , że nie dokonano ich oceny w ogóle , a tym samym nie świadczy o naruszeniu art 410 kpk.( patrz wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 września 2017 r. , II AKa 285/17 , L. ) .

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego.

3.2.

Rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego P. G. polegającą na wymierzeniu mu bezwzględnej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, to jest w rozmiarze nie uwzględniającym wszystkich istotnych z punktu widzenia zasad wymiaru kary okoliczności, które zostały ujawnione w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W wypadku P. G. , wbrew oczekiwaniom obrony orzeczenia o wymierzonej mu przez sąd I instancji karze - nie sposób skutecznie zakwestionować. Brak jest bowiem realnych podstaw , aby uznać , że kara ta jest są rażąco nieadekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia przypisanego mu przestępstwa i w tym samym stopniu wygórowana zważywszy na stawiane przez nią cele. Nie sposób wszak abstrahować od faktu , iż oskarżonemu sąd meriti wymierzył za czyn z art 209§1a kk karę pozbawienia wolności w dolnej granicy wyższej od dolnego progu ustawowego zagrożenia jedynie o dwa miesiące. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji należycie uargumentował wysokość wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary ( patrz k 199-200 ),drobiazgowo odnosząc się do kolejnych dyrektyw jej wymiaru, a zarazem we właściwy sposób wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku. W szczególności dokonał klasyfikacji z punktu widzenia wpływu na ewentualny wymiar kary - okoliczności obciążających i okoliczności łagodzących i podział ten nie raził nadmiernym przypisaniem wagi poszczególnym okolicznościom. Sąd I instancji również w sposób prawidłowy i zyskujący pełną akceptację sądu odwoławczego wskazał, z jakich przyczyn uznał, iż orzekanie wobec oskarżonego kar nieizolacynych ( w tym w szczególności postulowanej przez skarżącego kary ograniczenia wolności ) było w okolicznościach niniejszej sprawy zupełnie niezasadne i nielogiczne. Reasumując aczkolwiek postawiony przez skarżącego zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych , nie uwzględnionych przez sąd orzekający okoliczności i wystarczające jest wskazanie, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia, bądź uwzględnia w stopniu nieadekwatnym - jednakże zarzuty podniesione w apelacji nie spełniają tego wymogu i nie mogą zostać ocenione inaczej niż jako zwykła polemika z oceną sądu.

Wniosek

Wymierzenie oskarżonemu w miejsce kary pozbawienie wolności orzeczonej w pkt 1 zaskarżonego wyroku kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niepodzielenie zarzutu apelacji brak podstaw do uwzględnienia wniosku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3. Brak ewentualnych uchybień wskazanych w art 439§ 1 kpk , art 440 kpk i art 455 kpk.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

W postępowaniu odwoławczym skazany korzystał z pomocy obrońcy działającego z urzędu i kosztów tych – jak wynika z oświadczenia obrońcy – nie uiścił nawet w części. Mając powyższe na uwadze oraz wniosek obrońcy w tym zakresie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy stosowne koszty ustalając ich wysokość w oparciu o § 11 ust.2 pkt 4 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. (Dz. U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.) w sprawie opłat za czynności adwokackie – z uwzględnieniem aktualnego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego.

III

Mając na uwadze sytuację majątkową i rodzinną w jakiej znajduje się skazany sąd, posiłkując się przesłankami przewidzianymi w art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił P. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że ich uiszczenie byłoby dla wymienionego zbyt uciążliwe. Oskarżony ma bowiem do odbycia bezwzględną karę pozbawienia wolności ,a ma bardzo wysokie zaległości u Komornika sądowego.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Pleszewie w sprawie II K 264/22 z dnia 22 września 2023 roku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana
Dodano:  ,  Opublikował(a):  Danuta Mikołajczyk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Kaliszu
Osoba, która wytworzyła informację:  Sędzia Sądu Okręgowego Patryk Pietrzak
Data wytworzenia informacji: