Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Marzena Głuchowska (spr.)
Sędziowie:	SSO Piotr Leń SSO Romuald Kompanowski
Protokolant:	protokolant sądowy Małgorzata Przybyła

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017r. w Kaliszu

apelacji powoda P. O. i M. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wlkp.

z dnia 1 września 2017 r. sygn. akt IV P 137/15

w sprawie z powództwa P. O. i M. W.

przeciwko W. F.

o zapłatę

1.  oddala apelację

2.  zasądza od powodów P. O. i M. W. na rzecz pozwanego W. F. po 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą

SSO Piotr Leń SSO Marzena Głuchowska (spr.) SSO Romuald Kompanowski

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 21.07.2015 r. powód M. W. wystąpił przeciwko pozwanemu W. F. o zapłatę kwoty 47 171,31 zł z tytułu zwrotu kosztów noclegu za okres od 1.01.2012 r. do 25.10.2013 r. z odsetkami od kwot:

-

3 771,20 zł od dnia 11.02.2012 r. do dnia zapłaty

-

1 641,29 zł od dnia 11.03.2012 r. do dnia zapłaty

-

1 645,46zł od dnia 11.04.2012 r. do dnia zapłaty

-

989,78zł od dnia 11.05.2012 r. do dnia zapłaty

-

3 295,10zł od dnia 11.06.2012 r. do dnia zapłaty

-

4 084,42zł od dnia 11.07.2012 r. do dnia zapłaty

-

338,28zł od dnia 11.08.2012 r. do dnia zapłaty

-

3 670,97zł od dnia 11.09.2012 r. do dnia zapłaty

-

885,38zł od dnia 11.10.2012 r. do dnia zapłaty

-

2 697,89zł od dnia 11.11.2012 r. do dnia zapłaty

-

4 034,31zł od dnia 11.12.2012 r. do dnia zapłaty

-

983,52zł od dnia 11.01.2013 r. do dnia zapłaty

-

3 860,99zł od dnia 11.02.2013 r. do dnia zapłaty

-

3 065,40zł od dnia 11.04.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 413,68zł od dnia 11.05.2013 r. do dnia zapłaty

-

3 917,37zł od dnia 11.07.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 096,28zł od dnia 11.08.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 958,68 zł od dnia 11.09.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 221,79zł od dnia 11.10.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 599,52 zł od dnia 11.11.2013 r. do dnia zapłaty

Nadto powód domagał się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podnosił, że 26.02.2015 r. skierował wniosek do Sądu Rejonowego w Krotoszynie w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej w zakresie tych samych należności.

Pozwem wniesionym 31.08.2015 r. powód P. O. wystąpił z pozwem przeciwko W. F. o zapłatę kwoty 24 775,78 zł z tytułu zwrotu kosztów noclegu za okres od 1.01.2013 r. do 31.12.2013 r. z odsetkami od kwot:

-

2 439,97zł od dnia 11.02.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 606,33zł od dnia 11.03.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 875,53zł od dnia 11.04.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 607,33zł od dnia 11.05.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 770,49zł od dnia 11.06.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 238,32zł od dnia 11.07.2013 r. do dnia zapłaty

-

2 200,00zł od dnia 11.08.2013 r. do dnia zapłaty

-

3 260,68zł od dnia 11.10.2013 r. do dnia zapłaty

-

3 557,11zł od dnia 11.11.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 794,69zł od dnia 11.12.2013 r. do dnia zapłaty

-

1 018,33zł od dnia 11.01.2014 r. do dnia zapłaty

Nadto powód domagał się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powodowie twierdzili, że odbywali podróże służbowe w czasie których nocowali w kabinie pojazdu mechanicznego i wobec tego mieli prawo do wypłaty ryczałtów zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Twierdził, że podstawa prawna zwrotu kosztów zagranicznych podróży służbowych powodów została określona w obowiązującym u pozwanego Regulaminie Wynagradzania. Podnosił, że „zwrot kosztów delegacji służbowych” wypłacanych powodom i innym pracownikom pozwanego w ramach jednej wartości kwotowej zawierał wypłatę z tytułu kilku składników (w szczególności diety żywieniowej i ryczałtu noclegowego) na co pracownicy w tym także powodowie się godzili i nigdy nie kwestionowali wysokości ani zasadności tych wypłat. Twierdził także, że całość kwot należnych z tytułu regulaminowych delegacji została uprzednio i terminowo wypłacona powodom.

Pozwany przedstawiał, że powód spędzał noclegi w kabinie należącej do kategorii kabin sypialnych dużych. Kabiny sypialne duże o wysokości dwóch metrów z łóżkiem o powierzchni jednoosobowego łóżka hotelowego, choć nigdy nie będą stanowiły ekwiwalentu własnego mieszkania, gwarantują wysoki poziom wygody. W praktyce w pojazdach znajdują się takie elementy wyposażenia jak: oryginalny zbiornik z wodą z kranikiem do umycia rąk na przykład na 10 litrów, radio samochodowe z odtwarzaczem, często telewizor, lodówka (a często dwie lodówki), czajnik bezprzewodowy, szafa z półkami na odzież, stolik do przygotowywania posiłków, ogrzewanie postojowe sterowane komputerowo, klimatyzacja postojowa. Kabiny są wyciszone i wentylowane oraz wyposażone w firanki zasłaniające okna.

Zdaniem pozwanego wystąpienie przez powoda z roszczeniami wobec pozwanego można ocenić jako próbę jednostronnego przyznania sobie przez powoda podwyżki wynagrodzenia i to w wysokości czterokrotnie wyższej od wynagrodzenia umownego. Powód nie ponosił żadnych kosztów noclegu. W razie uwzględnienia ich roszczeń przez Sąd, pozwany zostanie obciążony kosztami, których nie przewidywał, ani nie mógł przewidzieć zatrudniając powoda. Powstanie takiej sytuacji, jako godzącej w porządek konstytucyjny, nie powinno być tolerowane przez wymiar sprawiedliwości. Dlatego też roszczenia powoda powinny zostać oddalone, również z tej przyczyny, że ich dochodzenie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym ich przeznaczeniem oraz z zasadami współżycia społecznego.

Wyrokiem z dnia 01.09.2017 r. w sprawie IV P 137/15 Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim oddalił powództwo, nie obciążył powodów kosztami sądowymi i zasądził od powodów na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego.

Rozstrzygając sprawę Sąd I instancji ustalił co następuje.

W okresie od dnia 9.11.2010 r. do dnia 25.10.2013 r. powód M. W. zatrudniony był w przedsiębiorstwie pozwanego na stanowisku kierowcy. Podstawę nawiązania stosunku pracy stanowiły: umowa o pracę z dnia 08.11.2010 r. zawarta na czas określony od dnia 09.11.2011 r. do dnia 8.05.2011 r., umowa o pracę z dnia 09.05.2011 r. zawarta na czas określony od dnia 9.05.2011 r. do dnia 08.11.2011 r. oraz umowa o pracę z dnia 08.11.2011 r. zawarta na czas nieokreślony, w której przewidziano wynagrodzenie w kwocie odpowiadającej wynagrodzeniu minimalnemu. Zgodnie z treścią wyżej wymienionych umów miejscem wykonywania przez powoda pracy był K..

W okresie od dnia 21.05.2010 r. do dnia 13.03.2014 r. powód P. O. zatrudniony był w przedsiębiorstwie pozwanego na stanowisku kierowcy. Podstawę nawiązania stosunku pracy stanowiły umowy o pracę: z dnia 20.05.2010 r. na czas określony od dnia 21.05.2010 r. do dnia 20.08.2010 r., z dnia 19.08.2010 r. na czas określony od dnia 21.08.2010 r. do dnia 20.02.2011 r., z dnia 21.02.2011 r. na czas określony od dnia 21.02.2011 r. do dnia 20.08.2011 r., z dnia 19.08.2011 r. na czas nieokreślony od dnia 21.08.2011 r., w której przewidziano wynagrodzenie odpowiadające wynagrodzeniu minimalnemu oraz, że miejscem wykonywania pracy jest K..

Powodowie odbywali w czasie podróży zagranicznych noclegi wyłącznie w kabinie pojazdu wyposażonego w fotel kierowcy amortyzowany komfortowy, roletę przeciwsłoneczną boczną po stronie kierowcy, wykładzinę dywanową na tunelu silnika, klimatyzację automatyczną, klimatyzację postojową, pokrywę schowka po stronie kierowcy i pasażera, szufladę pod łóżkiem, szufladę pod tablicą rozdzielczą, uniwersalny system regałowy do schowania nad szybą przednią, dach uchylny elektryczny, gniazdo 24 V/15 na prawej ścianie przestrzeni bagażowej, kabinę kierowcy L GigaSpace 2,50 m, płaską podłogę, wariant podłogi – podłoga płaska, kabinę kierowcy o szerokości 2,50 m, kabinę kierowcy wysokość osadzenia 765 mm, GigaSpace, zawieszenie kabiny komfortowe pneumatyczne, osłonę przeciwsłoneczną zewnętrzną przezroczystą, uchwyt na laptop, lodówkę w szufladzie pod łóżkiem, cyfrowy zegar, łóżko komfortowe na dole, wieszaki ubraniowe, uchwyt na butelki, szybę przednią przyciemnioną, obudowę maksymalnie wyciszającą, apteczkę.

Pozwany nie oczekiwał, że kierowca będzie stróżował i pilnował towaru przed kradzieżą i uszkodzeniem. Zdarzały się uszkodzenia plandeki i ściągnięcie paliwa, gdy kierowca spał w pojeździe. Kierowca nie ponosił odpowiedzialności za takie szkody.

Od dnia 15.04.2010 r. obowiązywał u pozwanego Regulamin Wynagradzania, w którym w § 21 przewidziano, że: „W razie odbywania podróży służbowej z polecenia pracodawcy w kraju lub poza jego granicami, pracownikowi przysługują należności z tytułu podróży służbowej zwane dalej delegacjami. Delegacje obejmują diety oraz noclegi. Ustala się, że dieta zagraniczna jest w wysokości aktualnie obowiązującej diety krajowej, natomiast pozostałe wypłacane należności stanowią koszty noclegu. Wysokość wypłaconej delegacji jest ruchoma (za wyjątkiem stałej wysokości aktualnie obowiązującej diety krajowej) w zależności od czasu trwania podróży służbowej oraz okoliczności szczególnych z punktu widzenia pracodawcy, w tym kondycji finansowej firmy. W druku delegacji (polecenie wyjazdu służbowego) kwota delegacji jest określona jako dieta.”

Regulamin był dostępny w sekretariacie, co zostało ustalone w § 23 tego Regulaminu, o czym pozwany osobiście informował powodów przed ich zatrudnieniem. Zgodnie z obowiązującymi przepisami nie było obowiązku, aby uzyskiwać oświadczenie o zapoznaniu się z Regulaminem Wynagradzania. Pozwany starał się upraszczać wszelkie możliwe procedury i dlatego zrezygnował z odbierania tego typu oświadczeń od pracowników. Tłumaczył także kierowcom, że wypłaty za delegacje obejmują dietę na poziomie diety krajowej, a reszta to jest ryczałt za nocleg.

Powód M. W. pracując wcześniej przez pewien okres u pozwanego potwierdzał zapoznanie się z ówczesnym Regulaminem Wynagradzania w dniu 07.10.2005 r.

Każda podróż służbowa była rozliczana drukiem polecenia wyjazdu służbowego. Wpisywano na nim daty i godziny wyjazdów i przekroczenia granicy. Łącznie wyliczano należność jako diety przyjmując stawkę odpowiednią do diety zagranicznej dla kraju docelowego przewidzianej w rozporządzeniach. Powodowie pokwitowali odbiór na wszystkich rozliczeniach dotyczących podróży zagranicznych za wyjątkiem rozliczenia dla powoda M. W. za okres od 25.07.2013 r. do 13.08.2013 r. na kwotę 3 964,20 zł w tym 140,46 zł z tytułu wydatków oraz za okres od 16.09.2013 r. do 12.10.2103 r. na kwotę 5 150,30 zł w tym 60,98 zł z tytułu wydatków.

Ogółem powód M. W. za okres objęty żądaniem miał wypłaconą kwotę za delegacje za rok 2012 – 33 855,58 zł, w tym z tytułu wydatków innych 2 115,91 zł, za rok 2013 – 25 548,86 zł w tym z tytułu wydatków innych 962,09 zł. Należna powodowi M. W. kwota za diety obniżone do poziomu diety krajowej to za rok 2012 kwota 4 117,00 zł, za rok 2013 kwota 2 882,67 zł.

Natomiast wysokość należnych ryczałtów za nocleg za rok 2012 to kwota18 884,82 zł, za rok 2013 r. to kwota 18 462,99 zł.

Oznacza to, że nadwyżka pomiędzy kwotą wypłaconą, a należną za rok 2012 wynosiła 8 737,85 zł, a za rok 2013 wynosiła 3 241,11 zł.

P. O. miał wypłaconą kwotę za delegacje za rok 2013 – 47 924,71 zł, w tym z tytułu wydatków innych 5 147,68 zł.

Należna powodowi P. O. kwota za diety obniżone do poziomu diety krajowej to za rok 2013 kwota 6 040,67 zł.

Natomiast wysokość należnych ryczałtów za nocleg za rok 2013 r. to kwota 30 017,52 zł.

Oznacza to, że nadwyżka pomiędzy kwotą wypłaconą, a należną za rok 2013 wynosiła 6 718,85 zł.

Pozwany wypłacał powodom regularnie należność określoną na liście płac jako premia uznaniowa w drodze przelewu na konto.

§ 12 Regulaminu Wynagradzania przewidywał, że „pracodawca może przyznać pracownikowi nagrodę pieniężną uznaniową za należyte wykonanie obowiązków pracowniczych lub zadań lub za przepracowanie określonego czasu pracy w sposób nienaganny, które zaowocowało uzyskaniem przez pracodawcą wymiernych korzyści finansowych. Nagroda jest przyznawana w dowolnym terminie”. Regulamin nie zawierał żadnych zapisów dotyczących premii regulaminowej, nie stosował też określenia „premia uznaniowa”. Pracownicy wiedzieli, że premia obejmuje częściowo należność za styl jazdy kierowcy. Pozwany stosował system oceny stylu jazdy kierowcy opracowany jako wyliczenie, którego dokonywał przy użyciu programu komputerowego, gdzie przyjmował 35,00 zł za 0,1 punktu powyżej oceny 8. Praktycznie można była otrzymać 9,7 punktu. W pewnym okresie w postaci tej premii wypłacane były też ryczałty za dyżury i nadgodziny w stałej kwocie ryczałtowej w wysokości 280,00 zł, co wynikało z ograniczeń technicznych w systemie komputerowym, który wyliczał należności pracowników. Kierowcy dostawali wydruk, z którego dowiadywali się jaki mieli styl jazdy i jaką z tego tytułu otrzymali kwotę wypłaconą jako część premii. Kierowcy wiedzieli, że na wysokość premii wpływa to jak długo byli w podróży, w szczególności ile weekendów spędzili za granicą. Ostatecznie ustalaną kwotę brutto z tytułu wynagradzania zaokrąglano tak, aby nie było nic po przecinku.

Za okres objęty żądaniem pozwu powód M. W. otrzymał premię uznaniową brutto w kwocie 78 673,63 zł, w tym część, która przeznaczona była na pokrycie kosztów związanych z odbywaniem podróży służbowych w kwocie 63 673,63 zł brutto, co netto stanowi 45 826,02 zł (k. 1190). Odpowiednio dla powoda P. O. kwoty te wynosiły: 45 493,26 zł; 38 703,26 zł; 27 766,30 zł (k. 1168). Razem z premią przelewane były wyliczone na liście płac wynagrodzenia zasadnicze i urlopowe oraz za godziny nadliczbowe dla powoda M. W. w wysokości brutto za rok 2012 otrzymał on w formie przelewu kwotę 62 000,00 zł, a za rok 2013 kwotę 50 564,00 zł, a powód P. O. za rok 2013 kwotę66 420,00 zł.

W sumie łączna wypłata brutto należności objętych listami płac w tym z tytułu premii uznaniowej wynosiła dla M. W. za rok 2012 - 62 000,00 zł, za rok 2013 (10 miesięcy) 50 564,00 zł, a dla P. O. 66 420,00 zł.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd I instancji przyjął, iż powodowie otrzymali wszystkie należne im kwoty związane z odbywaniem podróży służbowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez powodów w całości.

Wyrokowi zarzucono:

1.  naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 paragraf 1 kpc przejawiające się w dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadka M. B. oraz przesłuchania stron, a w konsekwencji przyjęcie, że powodów obowiązywały postanowienia Regulaminu Wynagradzania z dnia 15.04.2010 r., a także iż pozwany wypłacił powodom wszelkie należności związane z odbywaniem przez nich podróży służbowych w latach 2012-2014,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 9 w zw. z art. 12 ust 1 w zw. z art. 11 ust 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 21 ust 1 punkt 16 lit a wymienionej ustawy, polegające na nieprawidłowej wykładni i w konsekwencji niezastosowaniu a przejawiające się w uznaniu, iż należności z tytułu podróży służbowych obejmujące diety oraz ryczałty za nocleg mogą być rozliczone w ramach przyznanej pracownikowi premii uznaniowej, podczas gdy stanowią one całkowicie odrębne rodzaje świadczeń,

Składając powyższe wnioski skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda P. O. kwoty 18.080,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwot należnych w poszczególnych miesiącach za okres od 11 każdego miesiąca poczynając od dnia 11.02.2013 r. do 31.12.2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda Martina Wietrzyka kwoty 20483,78 zł z ustawowymi odsetkami od kwot w poszczególnych miesiącach za okres od 11 każdego miesiąca, poczynając od dnia 11.02.2013 r. do dnia 31.12.2013 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł. Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu złożonego pisma procesowego pozwany zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. uznał za niezasadny ponieważ Sąd I instancji, zdaniem pozwanego, badając obszerny materiał dowodowy przeanalizował wszystkie możliwe warianty i interpretacje wypłaty powodom należności z tytułu podróży służbowej. Pozwany przyjął, że również zarzut naruszenia prawa materialnego nie może stanowić zasadnej podstawy do wniesienia apelacji ponieważ faktycznie pomija stan faktyczny dotyczący zasad i wysokości wypłacanych należności z tytułu podróży służbowej jaki został ustalony w toku postępowania.

Sąd II instancji ustalił i zważył co następuje:

Apelacja powodów nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Ponowna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także zarzutów podniesionych w apelacji, prowadzi, zdaniem Sądu Okręgowego, do wniosku, że zaskarżony wyrok jest orzeczeniem trafnym i odpowiada prawu.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wlkp. prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz należycie umotywował ocenę prawną sporu. Sąd Okręgowy rozważania te przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z tego też względu Sąd ten nie dostrzega potrzeby ponownego, szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów.

Powodowie, w złożonym środku zaskarżenia, zarzucili Sądowi I instancji naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego na który składały się przede wszystkim zeznania świadka M. B. oraz przesłuchania stron, a w konsekwencji przyjęcie, że powodów obowiązywały postanowienia Regulaminu Wynagradzania z dnia 15.04.2010 r., a także iż pozwany wypłacił powodom wszelkie należności związane z odbywaniem przez nich podróży służbowych w latach 2012-2014.

Należy zważyć, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia zasad, określonych w art. 233 k.p.c., wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.04.2009 r. II PK 261/08, Lex nr 707877: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19.12.2013 r. I ACa 868/13, Lex nr 1416146).

Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny, dokonanej przez sąd, z wykazaniem, iż jest ona wadliwa i oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.01.2005 r., IV CK 377/04, Lex nr 589995; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2001 r., II CKN 588/99, Lex nr 52347).

Ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie powinna odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Nie jest wystarczająca sama polemika wyprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. (WyrokSądu Apelacyjnego w Lubliniez dnia 11.05.2017 r., sygn. akt III AUa 1248/16. Lex nr 2304350).

Swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.05.2002 r., I PKN 50/01, Lex nr 564460; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.12.2002 r., II UK 195/02, Lex nr 1165518).

Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd meriti, nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, określonych w art. 233 § 1 k.p.c.

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne należy uznać za kompleksowe oraz szczegółowe. W pierwszej kolejności należy uznać, iż zasadnie przyjął Sąd Rejonowy, że w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie postanowienia Regulaminu Wynagradzania obowiązujące u pozwanego od kwietnia 2010r. To spowodowało, że pozwany mógł normować wysokość diety należnej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju odmiennie od obowiązujących przepisów prawa powszechnego. Sąd Rejonowy dokonał skrupulatnej analizy składników wynagrodzenia powodów, z rozłożeniem na należności przysługujące skarżącym z tytułu delegacji służbowych, w skład których wchodziły diety i ryczałty za nocleg oraz tzw. premie uznaniowe(nazewnictwo poszczególnych składników wynagrodzenia oraz zamienne używanie pojęć w regulaminie wynagradzania wywołało rozbieżności, które Sąd I instancji zniwelował poprzez ich usystematyzowanie oraz wyliczenie ich wartości). Podczas analizy Sąd zastosował wszelkie możliwe warianty obliczania wysokości diet oraz ryczałtu za nocleg by uzmysłowić skarżącym, że należności otrzymane przez nich od pozwanego uwzględniają ryczałt za nocleg, a nadto kwoty przez nich otrzymane są wyższe od tych, które przysługiwałyby im na podstawie obowiązujących rozporządzeń. Sąd Rejonowy zaprezentował również linię orzeczniczą mającą zastosowanie w realiach przedmiotowej sprawy, wskazał na ewolucję pojęcia podróży służbowej odbywanej przez kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, omówił szczegółowo roszczenia z tym związane, wskazał na podstawę wyliczenia ich wysokości. Wszystko powyższe pozwala twierdzić, że ocena materiału dowodowego została dokonana z najwyższą starannością i odpowiada zasadom logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, wobec czego zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. należy uznać za chybiony.

Na marginesie należy nadmienić tylko, iż Sąd Najwyższy, Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, Uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26.10.2017 r. w sprawie III PZP 2/17 stwierdził, iż ryczałt za nocleg w podróży służbowej kierowcy zatrudnionego w transporcie międzynarodowym może zostać określony w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę (art. 775 § 3 KP) poniżej 25% limitu, o którym mowa w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) oraz w § 16 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29.01.2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167).

Powodowie zgłosili nadto obrazę prawa materialnego tj. art. 9 w zw. z art. 12 ust 1 w zw. z art. 11 ust 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 21 ust 1 punkt 16 lit a wymienionej ustawy, polegającą na uznaniu, iż należności z tytułu podróży służbowych obejmujące diety oraz ryczałty za nocleg mogą być rozliczone w ramach przyznanej pracownikowi premii uznaniowej, podczas gdy stanowią one całkowicie odrębne rodzaje świadczeń. Również ten zarzut nie może się ostać. Nie ulega wątpliwości, iż Sąd I instancji miał na uwadze odmienny charakter świadczeń stanowiących zwrot kosztów podróży służbowej, a premii uznaniowej. Na stronie 7 uzasadnienia, akapit 1 oraz na stronie 16 uzasadnienia, akapit 6, Sąd Rejonowy jasno i konkretnie wskazał, że przy obliczaniu wysokości premii uznaniowej, należy rozróżnić wartość brutto i netto, czego nie uczynił w przypadku obliczania należności przysługujących za delegacje (podróże służbowe).

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł w myśl art. 385 kpc. O kosztach orzeczono w myśl art. 98 kpc.

SSO Piotr Leń SSO Marzena Głuchowska (spr.) SSO Romuald Kompanowski