Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Stanisław Pilarczyk

Protokolant: sekr.sądowy Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2022 r. w Kaliszu

odwołania (...) M. Ż., G. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 13 kwietnia 2022 r. Nr (...)

w sprawie (...) M. Ż., G. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o ustalenie ubezpieczenia

Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., z dnia 13 kwietnia 2022 roku, znak (...), w ten sposób, iż ustala, że G. Z., jako pracownik u płatnika składek (...) M. Ż., podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu od 1 lutego 2021 roku do 31 lipca 2021 roku.

Sędzia Stanisław Pilarczyk

VU 453/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., stwierdził, iż G. Z., jako pracownik u płatnika składek (...) M. Ż., nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lutego 2021 roku do dnia 31 lipca 2021 roku, podnosząc iż, płatnik składek i G. Z. zawarli pozorną umowę o pracę, aby uzyskała ona prawo do świadczenia przedemerytalnego.

Odwołanie od powyższej decyzji z dnia 13 kwietnia 2022 roku wniosła G. Z. i płatnik składek M. Ż. podnosząc w odwołaniach, iż zatrudnienie G. Z. przy prowadzeniu przez płatnika składek treningów piłkarskich dzieci było konieczne ze względu na obostrzenia związane z COVID 19. Obostrzenia te powodowały obowiązkowe dezynfekowanie sprzętu sportowego jak i zaistniała konieczność rygorystycznego przestrzegania przepisów sanitarnych.

Organ rentowy, w odpowiedziach na odwołania, wniósł o ich oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne

M. Ż. od 2016 roku prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie zajęć sportowych i rekreacyjnych. Jest on założycielem Akademii (...). W ramach tej działalności prowadził on zajęcia piłkarskie dla dzieci, mając 3 grupy dzieci po 18 osób w grupie. W okresie od lutego 2021 roku, ze względu na zaostrzenia covidowe, prowadził od 9 do 10 grup dzieci, po 6 osób w grupie. Dzieci były z rocznika 2008-2009 oraz przedszkolaki. Od czerwca 2021 roku prowadził on zajęcia w dwóch grupach po 18 osób oraz w trzech grupach po 6 osób.

Do marca 2020 roku płatnik składek zatrudniał pracownika K. M. jako asystenta trenera, a od dnia 1 kwietnia 2020 roku nie zatrudniał żadnego pracownika ze względu na obostrzenia covidowe i ograniczenia treningowe dzieci, prowadził zajęcia tylko dla ograniczonych grup dzieci – grup reprezentacyjnych.

Od dnia 1 września 2020 roku do dnia 25 czerwca 2021 roku M. Ż. był ponadto zatrudniony w Szkole Podstawowej Nr (...) w K. na podstawie umowy o pracę na czas określony, pracując 18 godzin w tygodniu.

(dowód – zeznania M. Ż. z dnia 5 lipca 2022 roku [00:26:14][00:38:15]; umowa o pracę na czas określony – k. 26 akt sądowych)

Ze względu na zaostrzenia covidowe, konieczność dezynfekcji sprzętu sportowego po każdych zajęciach z grupą dzieci, które trwały 1 godzinę i 30 minut, ograniczenia wstępu na salę gimnastyczną czy boisko przez rodziców dzieci, konieczność badania temperatury dzieci uczestniczących w zajęciach, sprawdzania prawidłowego przeprowadzania dezynfekcji rąk przez dzieci, płatnik składek zdecydował się zatrudnić na podstawie umowy o pracę asystenta trenera.

Z zawodu G. Z. jest fryzjerem. Działalność gospodarczą w zakresie usług fryzjerskich prowadziła od 1991 roku, a 30 czerwca 2021 roku zamknęła tę działalność.

Gdy odwołująca G. Z. zawarła umowę o pracę nie prowadziła już faktycznie działalność gospodarczej w zakresie usług fryzjerskich.

Do dnia 1 maja 2021 roku istniał zakaz wykonywania usług fryzjerskich ze względu na sytuację epidemiczną.

O możliwości pracy i płatnika składek G. Z. dowiedziała się w grudniu 2020 roku od klientki.

W dniu 1 lutego 2021 roku M. Ż. zawarł z G. Z. umowę o pracę jako asystenta trenera na czas nieokreślony, za wynagrodzeniem w wysokości 2 800 zł brutto, czyli w wysokości minimalnego wynagrodzenia.

(dowód – umowa o pracę – k. 5 akt ZUS)

Odwołująca w ramach stosunku pracy pracowała w godzinach od 7:00 do 15:00, od 12:00 do 20:00, od 14:00 do 22:00, w zależności od zajęć grup treningowych. W ramach obowiązków pracowniczych G. Z. była między innymi zobowiązana do rozłożenia i posprzątaniu po zajęciach sprzętu sportowego, podczas treningu była zobowiązana do opieki nad dziećmi (zaprowadzenie do toalety, zawiązywania butów), wdrożenia dzieci do zajęć podczas pierwszych treningów, jak i do podawania sprzętu sportowego do zmieniających się ćwiczeń, sprzątała salę gimnastyczną przed i po treningach, prasowała i prała stroje piłkarskiej, prowadziła dezynfekcję sprzętu sportowego, pilnowała dzieci aby prawidłowo dezynfekowały ręce, sprawdzała temperaturę dzieci, odprowadzała dzieci do rodziców po zakończonych zajęciach sportowych.

Ze względu na fakt, iż od czerwca 2021 roku płatnik składek miał mniej grup treningowych, gdyż Akademia (...) odchodziła od pracy asystenta trenera, a od 1 września 2021 roku płatnik składek miał już tylko 2 grupy treningowe i w związku z faktem, iż miał on zawartą umowę o pracę ze szkołą podstawową tylko do czerwca 2021 roku, wypowiedział on odwołującej umowę o pracę w związku z likwidacją stanowiska.

W lutym 2022 roku G. Z. złożyła wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego.

(dowód – zeznania odwołującej z dnia 5 lipca 2022 roku [00:03:00][00:26:00]; zeznania M. Ż. z dnia 5 lipca 2022 roku [00:41:09][00:56:45]; zeznania świadka E. S. z dnia 5 lipca 2022 roku [00:59:29][01:04:31]; zeznania świadka D. L. z dnia 5 lipca 2022 roku [01:07:06][01:23:28]; zeznania świadka B. S. z dnia 20 września 2022 roku [00:03:16][00:19:43]; świadectwo pracy G. Z. – k. 6 akt ZUS)

Odwołująca G. Z. od września 2021 roku nigdzie nie pracuje. Nie prowadzi również działalności gospodarczej. Jest zarejestrowana jako bezrobotna, bez prawa do zasiłku.

(dowód – zeznania odwołującej z dnia 20 września 2022 roku [00:33:06][00:36:44])

M. Ż., jako nauczyciel Szkoły Podstawowej w K., osiągał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2 617 zł. W 2021 roku ze stosunku pracy osiągnął przychody w wysokości 39 433,73 zł, dochód wysokości 36 733,73, z działalności gospodarczej osiągnął przychód w wysokości 104 035,00 zł, dochód w wysokości 33 731,26a z umowy zlecenia przychód w wysokości 5 242,05 i dochód w wysokości 4 193,62 zł.

(dowód – umowa o pracę k. 26 akt sądowych; dokumenty finansowe płatnika składek – k. 27-48 akt sądowych)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz.1009 t.j.), obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym - podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Definicja pracownika, na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, została zawarta w przepisie art. 8 ust. 1 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, iż za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Pojęcie stosunku pracy o jakim mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy jest równoznaczne z pojęciem stosunku pracy definiowanym przez art. 22 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego dnia z 13 lipca 2005 r., I UK 296/04, OSNP 2006/9-10/157).

Według art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Według art. 22 § 1 1 k.p. zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.

Do cech pojęciowych pracy stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika w ramach stosunku pracy należą osobiste i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia z dnia 17 stycznia 2006 r. III AUa 433/2005).

Podleganie pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego jest uwarunkowane nie tyle opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ile legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 r. o sygn. akt II UK 43/05, OSNAPiUS rok 2006/15 - 16/251).

Wskazać należy, że stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 stycznia 2006 roku, III AUa 433/2005).

Podleganie pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego jest uwarunkowane nie tyle opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ile legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 roku, II UK 43/05, OSNAPiUS 2006/15-16/251).

Umowa o pracę wywołuje zatem nie tylko skutki bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki, co w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. Oznacza to, że ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), ale także interesu publicznego.

Według art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek.

W niniejszej sprawie odwołująca zawarła w dniu 1 lutego 2021 roku z płatnikiem składek umowę o pracę na czas nieokreślony . Odwołująca zatrudniona była na stanowisku asystenta trenera

W niniejszej sprawie organ rentowy podważał skuteczność umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pomiędzy odwołującą a płatnikiem składek wskazując na jej pozorny charakter i chęć uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego przez G. Z..

Należy wskazać, że organ rentowy ma prawo do badania, a także kwestionowania podstaw ubezpieczenia, w tym umów o pracę, ponieważ rodzą one skutki w dziedzinie ubezpieczeń społecznych.

Jednak w takiej sytuacji to na organie rentowym spoczywa obowiązek udowodnienia pozorności umowy lub jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w myśl art. 6 k.c. Stanowisko takiej zajął także Sąd Najwyższy np. w wyroku z dnia 15 lutego 2007 r., I UK 269/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 78 oraz w wyroku z dnia 24 sierpnia 2010 r. I UK 74/10, w którym stwierdził, iż:

"Na organie rentowym, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego i nie kwestionował tytułu tego zgłoszenia oraz przyjmował składki, spoczywa ciężar dowodu, że strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli.”

Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 19 listopada 2013 roku (III AUa 2476/12), gdzie podkreślono iż ,, Organ rentowy jest stroną postępowania, która, jak każda strona procesu, jest zobligowana do wykazania twierdzeń, z których wywodzi skutki prawne (art. 232 k.p.c.). W postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych organ rentowy ma pozycję strony (art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c.), więc powinien przejawiać odpowiednią aktywność dowodową, w przeciwnym razie ponosi negatywne skutki prawne swej bierności, polegające zwłaszcza na zmianie wydanej decyzji czy oddaleniu wniesionego środka zaskarżenia.

Niewątpliwie, w świetle całego dostępnego materiału dowodowego, przedmiotowa umowa o pracę nie została zawarta dla pozoru, jest ważna i nie ma do niej zastosowania przepis art. 83 k.c., ani też nie jest ona sprzeczna z zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa w świetle art. 58 k.c.

W myśl art. 58 § 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Zgodnie z § 2 art. 58 k.c., nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z treścią art. 83 k.c. w związku z art. 300 k.p. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Inaczej mówiąc strony niejako udają, że dokonują jakiejś czynności prawnej np. zawierają umowę o pracę. Pozorność jest zatem wadą oświadczenia woli polegającą na świadomej, a przy tym ujawnionej wobec adresata i przez niego aprobowanej, niezgodności pomiędzy treścią złożonego oświadczenia woli, dostępną dla innych uczestników obrotu, a rzeczywistą wolą osoby składającej to oświadczenie. Pozorne oświadczenie woli ma miejsce wówczas gdy jest skierowane do adresata. Wada tego oświadczenia polega na niezgodności między aktem woli a jej przejawem na zewnątrz (art. 83 § 1 k.c.).

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę, że nie jest skuteczna w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego tylko taka umowa o pracę, która nie wiąże się z faktycznym wykonywaniem tej umowy, a zgłoszenie do ubezpieczenia następuje tylko pod pozorem istnienia tytułu ubezpieczenia w postaci zatrudnienia. Chodzi tu zatem o „fikcyjne” zawarcie umowy, gdzie następuje zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego jako pracownika osoby, która w rzeczywistości pracy nie świadczyła (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 1999 roku, II UKN 512/98, OSNAPiUS 2000/9/36; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2001 roku, II UKN 244/00, OSNAPiUS 2002/ 20/496; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, II UKN 32/96, OSNAPiUS 1997/15/ 275; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 320/04, OSNAPiUS 2006/ 7-8/122; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 roku, II UK 141/04, OSNAPiUS 2005/ 15/ 712).

Tytułem do ubezpieczenia, z którym przepisy ubezpieczeń społecznych łączą podleganie ubezpieczeniu i prawo do świadczeń, jest zatrudnienie jako wykonywanie pracy w ramach stosunku pracy. Istotne jest, czy strony miały realny zamiar zobowiązania się – przez pracownika do wykonywania pracy, a pracodawcy do przyjmowania tego świadczenia i dawania wynagrodzenia oraz to czy zamiar taki został w rzeczywistości zrealizowany.

W wyroku Sądu Najwyższego z 6 marca 2007 roku (III AUa 302/06, OSNP 2008/7-8/110) podkreślono iż ,,Dążenie do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako cel podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, jeżeli umowa o pracę jest faktycznie realizowana.”. Podobny pogląd zawarł Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 3 lipca 2019 roku (III AUa 205/19, Lex nr 2781319), gdzie podkreślono, iż „Podjęcie pracy w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest dopuszczalne i nie świadczy o intencji obejścia prawa, czy też o nieważności umowy.”.

W świetle poczynionych ustaleń zdaniem Sądu nie można mówić o pozorności oświadczenia woli w zawarciu umowy o pracę na okres próbny.

Zdaniem Sądu analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ubezpieczona na rzecz pracodawcy w spornym okresie wykonywała umówioną pracę. Potwierdzają to zeznania wnioskodawczyni, świadków, płatnika składek oraz pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym dowody z dokumentów.

Już same okoliczności towarzyszące zawarciu umowy o pracę i ustalona sekwencja wydarzeń, nie świadczą o jej pozorności. Ubezpieczona została zatrudniona przez płatnika, który faktycznie potrzebował nowego pracownika na stanowisku asystenta trenera w związku z prowadzeniem dużej liczby grup dzieci w zajęciach sportowych i w związku z nowymi obowiązkami związanymi z obostrzeniami covidowymi.

W ramach powierzonych jej obowiązków odwołująca zajmowała się szeroko rozumianą opieką nad dziećmi jak i przestrzeganie zaostrzonych przepisów sanitarnych w związku z Covid 19. Okoliczność świadczenia pracy znajduje potwierdzenie, zarówno w zeznaniach odwołującej, płatnika składek i świadków oraz złożonych do sprawy dokumentach, o czym była szerzej mowa we wcześniejszej części uzasadnienia.

Po rozpoczęciu pracy ubezpieczona otrzymała na piśmie zakres obowiązków i go realizowała. Ubezpieczona przeszła wymagane szkolenie z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, a także posiadała odpowiednie orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwskazań do wykonywania pracy.

Ubezpieczona była podporządkowana co do miejsca, czasu i sposobu wykonywanych czynności. Tutejszy sąd zważył także, że ocena racjonalności działania pracodawcy przy zawieraniu umowy o pracę może być dokonana w różnych płaszczyznach i z punktu widzenia wielu zmiennych. Niewątpliwie u źródeł każdej zawieranej przez pracodawcę umowy o pracę leży przyczyna, w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno-organizacyjnymi konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Przy zawieraniu umowy o pracę pracodawca kieruje się przede wszystkim własną potrzebą gospodarczą, która jest determinantą decyzji o zatrudnieniu. W judykaturze utrwalone są zapatrywania, że zarówno racjonalność zatrudnienia, jak i potrzeba zatrudnienia pracownika są przesłankami istotnymi dla oceny ważności umowy z punktu widzenia jej pozorności (por. wyroki Sądu Najwyższego z 2 lutego 2000 roku, II UKN 359/99, OSNP 2001 Nr 13, poz. 447, z dnia 17 marca 1998 roku, II UKN 568/97, OSNP 1999 Nr 5, poz. 187, z 4 lutego 2000 roku, II UKN 362/99, OSNP 2001 Nr 13, poz. 449).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie ponad wszelką wątpliwość ustalono, że odwołująca w spornym okresie posiadała status pracownika u płatnika składek, albowiem faktycznie wykonywała ona osobiście umówioną pracę na stanowisku asystenta trenera pozostając w tym czasie pod kierownictwem i nadzorem płatnika składek, który świadczoną przez ubezpieczoną pracę przyjmował i wypłacał jej należne wynagrodzenie. O okoliczności, że wnioskodawczyni faktycznie wykonywała pracę w spornym okresie świadczą zeznania powołanych w sprawie świadków oraz ubezpieczonej i płatnika składek, a nadto dokumenty w postaci: zakresu obowiązków, list płac, którym Sąd dał wiarę i które nie zostały w żaden sposób obalone przez stronę przeciwną (art. 6 k.c.).

W tej sytuacji zdaniem Sądu nie można podzielić stanowiska reprezentowanego przez organ rentowy, że odwołująca zawarła pozorną umowę o pracę. Podjęcie pracy w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest dopuszczalne i nie świadczy o intencji obejścia prawa, czy też o nieważności umowy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w żaden sposób nie udowodnił, iż zakwestionowana przez niego umowa o pracę miała charakter pozorny a strony działały wyłącznie celu nabycia prawa świadczenia przedemerytalnego. Sąd ocenił zatem zasadność decyzji w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który okazał się wystarczający do wydania orzeczenia.

Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 roku, I ACa 613/12 LEX nr 1294695).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy przyjął, że w sytuacji, gdy wolą stron zawierających umowę o pracę było nawiązanie stosunku pracy i doszło do faktycznego świadczenia pracy przyjmowanego przez pracodawcę za wynagrodzeniem to nie można mówić o pozorności zawartej umowy o pracę., Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż decyzja organu rentowego wydana została w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny i nie znajduje ona oparcia w realiach niniejszej sprawy.

Z tych względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku uznając odwołanie za zasadne.

Sędzia Stanisław Pilarczyk