Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Romuald Kompanowski

Protokolant: sekr. sądowy Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2019 r. w Kaliszu

odwołania D. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 13 września 2018 r. Nr (...)

w sprawie D. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę rodzinną

Oddala odwołanie

Sygn. akt VU. 821/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych załatwiając wniosek D. Z. z 21 maja 2018 r. o rentę rodzinną po ojcu H. Z., odmówił przyznania świadczenia albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 21 sierpnia 2018 r. stwierdziła u wnioskodawczyni całkowitą niezdolność do pracy od lutego 1989 r. tj. po ukończeniu przez wnioskodawczynię 16-go roku życia.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła D. Z. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie wnioskowanego świadczenia wskazując na istnienie całkowitej niezdolności do pracy co najmniej od 15-go roku życia.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca D. Z. urodzona (...) jest córką zmarłego (...) W. Z.. Decyzją z dnia 28 października 1977 r. W. Z. uzyskał prawo do emerytury i prawo to przysługiwało mu do dnia zgonu tj. do 4 listopada 2006 r. 16 kwietnia 2018 r. zmarła żona W. Z. – (...)

/ bezsporne /

Istniejące u odwołującej schorzenia i to:

- stan po złamaniu przezkrętarzowym uda prawego 24.10.2011 r.,

- niedowład kończyn dolnych w przebiegu poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego

z utrwalonym niedowładem kończyn dolnych,

- zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym

powodowały całkowitą niezdolność do pracy nie wcześniej niż od lutego 1989 r.

dowód: opinia biegłego ortopedy z 9.04.2019 r., opinia biegłego neurologa

z 5.04.2019 r.

Dokonując powyższych ustaleń, Sąd dał wiarę opracowanej w sprawie opinii biegłych. Wnioski zawarte w opiniach w odniesieniu do daty powstania całkowitej niezdolności do pracy zakwestionowała odwołująca wskazując na jej powstanie w 1975 r.

Sąd oceniając wartość merytoryczną opinii, nie znalazł przesłanek podważających jej moc dowodową. Opinię wydali bowiem biegli o specjalnościach odpowiednich do występujących u odwołującej schorzeń po przeprowadzeniu dokładnych i specjalistycznych badań oraz po zapoznaniu się z przedstawioną dokumentacją lekarską zarówno tą bieżącą jak i wcześniejszą, w tym z okresu poprzedzającego wystąpienie przez odwołującą w 1987 roku o rentę inwalidzką.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1)do ukończenia 16 lat;

2)do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3)bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Jak wynika z powyższego uregulowania, warunkiem koniecznym dla odwołującej W. D., która wiek 16 lat ukończyła w dniu (...), jest powstanie całkowitej niezdolności do pracy przed tą datą.

Kryteria uznawania ubezpieczonych za niezdolnych do pracy zawarte są w przepisie art. 12 cytowanej wyżej ustawy. W myśl zawartej tam regulacji całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która z powodu naruszenia sprawności organizmu utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy /art.12 ust.2 ustawy/ a częściowo niezdolna do pracy – osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu /art.12 ust.1 i 3 ustawy/. Opracowane w sprawie opinie biegłych jednoznacznie i w sposób wolny od sprzeczności czy niedokładności wskazują na istnienie u odwołującej takiego naruszenia sprawności organizmu, które powoduje utratę możliwości wykonywania wszelkich prac. Świadczą o tym zawansowane zmiany w układzie ortopedycznym i neurologicznym. Okoliczności te ustalone na etapie postępowania przed organem rentowym, w toku postępowania sądowego nie były kwestionowane. Istotne dla oceny prawa odwołującej do renty rodzinnej było ustalenie czy w związku z chorobą rozpoznaną w 1975 r. odwołująca stała się już wtedy względnie w okresie uczęszczania do szkoły stała się trwale całkowicie niezdolna do pracy. Nie ulega wątpliwości, że schorzenie oceniane w 1976 r. dla potrzeb ustalenia prawa do podwyższonego zasiłku rodzinnego uznane zostało za powodujące ówczesną II grupę inwalidzką z ogólnego stanu zdrowia. Jednakże już we wrześniu 1979 r. z uwagi na termin kontrolnego badania przez komisję lekarską ZUS, u odwołującej została stwierdzona III grupa inwalidzka od czerwca 1979 r. Odwołująca nie kwestionowała wtedy wydanego dla potrzeb zatrudnienia w spółdzielni inwalidów orzeczenia komisji lekarskiej. W 1987 r. odwołująca wystąpiła do ZUS o rentę inwalidzką. Wydane dla potrzeb tego postępowania orzeczenie komisji lekarskiej stwierdzało u odwołującej inwalidztwo III grupy przed 16-tm rokiem życia i jednocześnie brak istotnego pogorszenia stanu zdrowia. Po wydaniu decyzji odmawiającej przyznania renty, odwołująca nie składała dalszych środków odwoławczych. Dopiero w kwietniu 1989 r. u odwołującej zostało stwierdzone inwalidztwo II grupy od lutego 1989 r.

W tych warunkach słuszny był zatem wniosek biegłych o przesłankach do stwierdzenia o istnieniu u odwołującej całkowitej niezdolności do pracy od lutego 1989 r. Odwołująca bowiem nie przedstawiła dokumentacji lekarskiej z okresu przypadającego po 1979 roku wskazującej na znaczny stopień zaawansowania choroby, uniemożliwiający wykonywanie przez nią prac.

Przyjmując zatem u odwołującej całkowitą niezdolność do pracy od lutego 1989 roku, odwołanie jako uzasadnione podlegało oddaleniu.