Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Marzena Głuchowska

Protokolant Barbara Wypych

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. w Kaliszu

odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 10 czerwca 2014 r. Nr (...)

w sprawie M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o ustalenie ubezpieczenia

Oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...)z dnia 10.06.2014 r. znak (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.stwierdził, iż M. M. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą nie podlega ubezpieczeniu społecznemu od dnia 01.01.2014 r.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła M. M., wnosząc o jej zmianę i ustalenia iż podlega ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 01.01.2014 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd I instancji poczynił następujące ustalenia faktyczne.

M. M. urodziła się (...)W czerwcu 2012 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Ekonomicznym we W.na kierunku ekonomia w specjalności analityk rynku, w listopadzie 2012 r. na kierunku rachunkowość zarządcza i controlling. W okresie od 08.10.2012 r. do 13.04.2013 r. odwołująca była zatrudniona w firmie (...)na postawie umowy o pracę jako pracownik biurowy. W okresie od 01.05.2013r. do 31.10.2013 r. odwołująca odbywała staż w biurze (...), a od 04.11.2013 r. do 31.01.2014 r. wykonywała pracę w tym biurze na podstawie umowy zlecenia z wynagrodzeniem 800 zł.

M. M. w październiku 2013 r. wyszła za mąż. Mieszka w domu swoich rodziców. Nie przygotowywała żadnego lokalu dla prowadzonej działalności gospodarczej. Możliwość uzyskania takiego pomieszczenia jest w domu rodziców odwołującej.

(dowód: częściowo zeznania odwołującej)

Z dniem 01.01.2014 r. odwołująca zgłosiła w organie ewidencyjnym działalność gospodarczą, której przedmiotem są usługi biurowe. W dniu 02.01.2014 r. zostało z tego tytułu dokonane zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego. W deklaracjach rozliczeniowych odwołująca zadeklarowała następujące podstawy wymiaru: za styczeń 2014 r. – 9365 zł. W dniu 14.02.2014 r. odwołująca zgłosiła roszczenie o zasiłek chorobowy od dnia 10.02.2014 r. Działalność ma być prowadzona w siedzibach zleceniodawców.

(dowód: częściowo zeznania odwołującej, dokumenty zgłoszeniowe do ubezpieczenia)

Odwołująca wykazała przychód za styczeń 2014 r. – 3800 zł, a za luty 2014 r. – 2200 zł. Składka na ubezpieczenie społeczne za styczeń i luty 2014 r. wyniosła po 2987,43 zł. Odwołująca przedstawiła dwie umowy o świadczenie usług prawie jednobrzmiące: zawartą w dniu 02.01.2014 r. z firmą (...) sp. z o.o.w (...)i U.- E. M.w J.. Obie umowy zawarto na okres od 02.01.2014 r. do 31.12.2014 r. Umowy powyższe dotyczą firmy, gdzie udziałowcami są teściowie odwołującej, a Prezesem Zarządu jest teść odwołującej - J. M.oraz firmy teściowej odwołującej E. M..

Firma (...)to firma teściowej odwołującej - E. M.. Działalność firmy polega na prowadzeniu produkcji palet drewnianych i więźby dachowej. W firmie zatrudnionych jest 40 pracowników. Roczny przychód firmy to 7 mln zł, a dochód- 70 tyś zł. W firmie zatrudniona jest księgowa w pełnym wymiarze czasu pracy. Zajmuje się sprawami księgowymi i kadrowymi. W 2013 r. w firmie pracowała stażystka zajmująca się pomocą w biurze – zajmowała się korespondencją, przeglądaniem dokumentów, sprawdzaniem list obecności, kontaktem z ZUS i Urzędem Skarbowym, wysyłaniem wezwań do zapłaty, obsługą klientów. Po zakończeniu stażu proponowano tej osobie zatrudnienie lecz pracowała krótko w wymiarze 1/3 etatu za najniższym wynagrodzeniem i wobec innych zainteresowań wyjechała do L.. Według świadka E. M. synowa miała jej pomóc w rozliczeniach z klientami, pilnowaniu płatności z Lasami Państwowymi, porządkowaniu dokumentów. Praca mogła być wykonana w ciągu około 2 dni w tygodniu.

J. M.jest udziałowcem Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...). Ma w niej 90 % udziałów, a pozostałe 10% jego żona E. M.. Prezesem zarządu spółki jest J. M.. Spółka zajmuje się produkcją palet. Zatrudnia 40 pracowników. Wykazuje przychód wynoszący 10 mln zł, a dochód- 120 tyś zł. Do końca 2013 r. w firmie zatrudniona była księgowa za wynagrodzeniem około 3000 zł. Wypowiedziała stosunek pracy z powodu uzyskania zatrudnienia z wyższym wynagrodzeniem. W 2014r. osoba ta wykonywała pracę księgowej w firmie (...)w ramach umowy zlecenia do sierpnia 2014 r. Od sierpnia 2014 r. obsługę księgową firmy wykonuje biuro rachunkowe w oparciu o zawartą umowę za kwotę 2500 zł miesięcznie plus VAT. Obsługa ta nie obejmuje pełnego zakresu księgowości. Według świadka, synowa miała zajmować się rozliczeniami magazynowymi, zatwierdzaniem dokumentów, dekretacją dokumentów, wprowadzaniem ich do systemu. Deklaracje do urzędów podpisywał J. M.. Sprawdzaniem dokumentów zajmowała się księgowa pracująca w oparciu o umowę zlecenia. Praca miała być wykonywana w pomieszczeniu w biurze firmy.

Żadnych innych firm do współpracy odwołująca nie pozyskała. Reklama miała odbywać się poprzez informacje udzielane znajomym. Nie opracowano na piśmie jakichkolwiek biznesplanu czy przewidywanych działań, kosztów i ewentualnych przychodów. Zasoby na rozpoczęcie działalność miały pochodzi z prezentów ślubnych.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K.poinformował w piśmie z dnia 20.03.2014 r.,iż do tej daty brak deklaracji z tytułu działalności gospodarczej. Odwołująca figuruje w ewidencji podatników z tytułu działalności gospodarczej od dnia 01.01.2014 r. do daty sporządzenia pisma. Z datą 31.01.2014 r. i 11.02.2014 r. wystawione zostały rachunki dla firm (...) sp. z o.o.w B.i (...)w J.za styczeń i luty 2014 r. W ewidencji usług, oprócz zapłaty za usługi dla (...)i U.wykazano opłaty bankowe, składki ZUS, zapłaty za pieczątkę z 03.02.2014 r.

(dowód: dokumenty dotyczące przychodów, informacja Urzędu Skarbowego, częściowo zeznania świadka E. M., częściowo zeznania świadka J. M.)

W związku z ciążą odwołująca pozostawała pod opieką lekarza P. B.. Ciąża została stwierdzona w dniu 15.11.2013 r. Od dnia 10.02.2014 r. odwołująca korzystała ze zwolnień lekarskich.

Dziecko urodziło się (...).

(dowód: karta ciąży, historia przebiegu ciąży)

Odwołująca nie prowadziła działalności gospodarczej. Podjęte były jedynie czynności pozorujące, iż taka działalność jest prowadzona.

Sąd odmówił wiary zeznaniom odwołującej i zeznaniom świadków E. M. i J.w części dotyczącej tego, iż odwołująca wykonywała na rzecz ich firm czynności jako osoba prowadząca działalność gospodarczą i iż odwołująca wykonywała działalność gospodarczą.

Firmy (...) z punktu widzenia przychodów i liczby zatrudnionych pracowników są poważnymi firmami. Co do księgowości opierają się na zatrudnionych pracownikach lub pracy profesjonalnych biur księgowych. Konstrukcja umów z odwołującą co do obsługi biurowej wskazuje, iż zostały sporządzone jedynie dla uzasadnienia tezy, iż odwołująca prowadzi działalność gospodarczą. Charakter czynności, które odwołująca miała wykonywać, miejsce wykonywania czynności, potrzeba ciągłego kontaktu z innymi pracownikami, ścisłe powiązanie z osobami zarządzającymi firmami- teściami odwołującej, podporządkowanie, wykonywanie poleceń – wskazuje, iż nadawały się na zawarcie umowy o pracę, a nie korzystanie z podmiotu, który miał mieć walory podmiotu zewnętrznego. Odwołująca nie miała innych kandydatów na klientów. Brak jest dowodów próby pozyskania takich klientów. Odwołująca nie sporządziła jakiegokolwiek biznesplanu, nie wskazała na przewidywania co do przychodów, kosztów i dochodów. Odwołująca nie wykazała zakupów związanych z działalnością, poza pieczątką. Nie udokumentowała w żaden sposób zasobów, które pozwoliłaby rozpocząć działalność. Wskazana przez odwołującą podstawa wymiaru składek nie ma się w żaden sposób do wykazanych przez nią przychodów – brak nawet perspektywy, aby te przychody mogły być większe. Rozpoczęcie korzystania przez odwołującą ze zwolnień lekarskich w firmach jej teściów nie wywołało zmian kadrowych – czynności, które miała wykonywać odwołująca zostały wykonane w ramach własnych możliwości firm

Zgodnie z art. 6 ust 1 pkt.5 i art. 13 pkt.4 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137 póz. 887 z późn. zm.). obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym i wypadkowym -podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej prowadzą działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności.

Stosownie zaś do treści art. 1 ust 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60 póz. 636 z późn. zm.) osobom ubezpieczonym w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.

W myśl art. 4 w ust 1 punkt 2 i ust.2 ustawy zasiłkowej ubezpieczony podlegający dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z art. 11 cytowanej ustawy zasiłek chorobowy wynosi miesięcznie 100% podstawy wymiaru jeżeli niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży.

W myśl art. 48 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego dla osób nie będących pracownikami stanowi przychód za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy: jeżeli niezdolność powstała przed upływem tego okresu, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przychód za pełne miesiące kalendarzowe.

Z utrwalonej linii orzecznictwa sądowego wynika, że podleganie ubezpieczeniom społecznym wynika nie z samego faktu zgłoszenia działalności gospodarczej, ale rzeczywistego jej prowadzenia. W wyroku z dnia 13.11.2008r. Sąd Najwyższy podniósł, że obowiązkowi ubezpieczeń społecznych podlega osoba faktycznie prowadząca działalność gospodarczą (a więc wykonująca tę działalność), a nie osoba jedynie figurująca w ewidencji działalności gospodarczej na podstawie uzyskanego wpisu (II UK 94/08, LEX Nr 960472). Taki sam wniosek wynika z innych orzeczeń tego Sądu m.in. wyroku z dnia 21.06.2001 r. wydanego w sprawie II UKN 428/00, OSNAPiUS 2003, nr 6, poz. 158, z dnia 11.01.2005 r., I UK 105/04, OSNP 2005 nr 13, poz. 198, czy z dnia 19.03.2007 r., III UK 133/06, OSNP 2008 nr 7-8. poz. 14).

W związku z powyższym, aby ocenić prawidłowość zaskarżonej decyzji, ustalić należało, czy wnioskodawczyni faktycznie wykonywała pozarolniczą działalność gospodarczą, do której zgłosiła się od dnia 01.01.2014 r.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 2 ustawy z dnia 02.07.2004r. „o swobodzie działalności gospodarczej” (tekst jedn. Dz. U. z roku 2013. 672, ze zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność gospodarcza jest działalnością stałą, zorganizowaną, planową, samodzielną, zarobkową, podporządkowaną regułom opłacalności i zysku, a przede wszystkim istniejącą w obrocie gospodarczym. W orzecznictwie zwraca się uwagę na ciągłość tej działalności, a nie jednorazowość czynności, incydentalność. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego sprawy, odwołująca nie mogła zakładać, iż działalność będzie prowadzona w sposób ciągły. Odwołująca znajdowała się w ciąży. Musiała zatem mieć świadomość, że działalności tej w najbliższej przyszłości nie będzie w stanie realizować, a zwłaszcza w planowanym przez nią zakresie, a więc przynoszącym jej przychód uzasadniający wysokość deklarowanej podstawy wymiaru składek. Nie skorzystała przy tym z ulgi jaką dla osób rozpoczynających pozarolniczą działalność gospodarczą przewiduje się w art. 18a „ustawy systemowej”. Zgodnie z jego treścią, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak od 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia. Nie potrafiła przy tym w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć Sądowi dlaczego z preferencji takiej zrezygnowała. Wszak rzeczywistość w postaci wyniku finansowego działalności odwołującej, tak znacznie odbiegającego od jej oczekiwań, wystąpiła nie tylko w pierwszym miesiącu kiedy działalność miała być prowadzona. Twierdzenia odwołującej, iż dysponowała środkami finansowymi, które tytułem składek musiała przelać na konto organu rentowego nie są niczym udokumentowane. Odwołująca sporządziła umowy o świadczenie usług ze swoimi teściami, nie wykonała żadnej usługi związanej z działalnością gospodarczą poza kręgiem ściśle rodzinnym, co wskazuje na to, iż jej zamierzenia co do możliwości osiąganych przychodów nijak się miały do rzeczywistości.

Do powstania obowiązku ubezpieczenia nie wystarczy uzyskanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub koncesji, lecz wymagane jest faktyczne rozpoczęcie prowadzenia działalności. Istnienie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi tylko do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą, które to domniemanie może być obalone. Czynności podjęte przez odwołującą świadczyły najwyżej o zamiarze pozorowania iż działalność gospodarcza jest wykonywana a nie o jej faktycznym rozpoczęciu. Rozpoczęcie działalności gospodarczej polega na podjęciu w celu zarobkowym działań określonych we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Działalność polegająca na usługach biurowych, rozpoczyna się wówczas, gdy świadczący usługi jest gotów do zawarcia umowy o wykonanie takiej usługi, nawet gdy jej faktyczna realizacja ma nastąpić później. Tylko w przypadku istnienia takiej gotowości można mówić o realizacji zarobkowego celu działalności gospodarczej. Odwołująca od 01.01.2014 r. nie była gotowa do realizacji usług wynikających z wpisu do ewidencji. Nie miała przygotowanego lokalu, nie dokonała zakupów artykułów biurowych (oprócz pieczątki), nie wykazała pozyskania klientów spoza kręgu najbliższej rodziny, nie wykazała wydatków związanych z przemieszczaniem się, telefonami.

Odwołująca rejestrując działalność gospodarczą była w ciąży. Podlegający konstytucyjnej i ustawowej wzmożonej ochronie prawnej stan ciąży nie może dyskryminować kobiety w uzyskaniu legalnej ochrony w stosunkach ubezpieczeń społecznych, chociaż też nie powinien jej premiować (uprzywilejowywać) ponad uznane standardy wynikające z przepisów i zasad prawa ubezpieczeń społecznych. Odwołująca rejestrując działalność gospodarczą w ciąży, nie mając doświadczenia zawodowego przy prowadzeniu działalności gospodarczej, nie mając żadnych kontrahentów poza teściami, nie wiedząc jakie dochody będzie przynosiła działalność gospodarcza, nie mając żadnych udokumentowanych źródeł dochodu, zadeklarowała postawę wymiaru składek blisko najwyższej możliwej granicy – ponad 9000 zł miesięcznie, co było zupełnie oderwane od realnych możliwości finansowych jakie mogłaby przynosić działalność gospodarcza. Deklarując taką podstawę odwołująca wiedziała, iż zapłaci składki na ubezpieczenie społeczne za krótki okres, a potem otrzyma wysokie świadczenia w postaci świadczeń z ubezpieczeń społecznych po urodzeniu dziecka. Z doświadczenia Sądu wynika, iż osoby prowadzące działalność gospodarczą zmierzają generalnie do obniżenia jej kosztów, także w zakresie świadczeń na ubezpieczenia społeczne, natomiast zaobserwowaną praktyką stało się deklarowanie najwyższej możliwej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w sytuacji spodziewania się otrzymywania w spodziewanym bliskim okresie czasu, świadczeń z ubezpieczenia społecznego, tak jak jest przy spodziewaniu się dziecka. Działalność gospodarcza, jak każda działalność człowieka, jest działalnością celową, ma przynosić zysk oraz zapewnić prawo do świadczeń w przypadku zaistnienia ryzyka ubezpieczeniowego. Rejestrowanie działalności gospodarczej i to od podstawy wymiaru najwyższej możliwej, przy realiach rynku pracy, wysokości wynagrodzeń w gospodarce, szczególnie młodych, wskazuje iż celem osoby rejestrującej działalność nie jest jej prowadzenie lecz osiągnięcie w krótkim, przewidywalnym okresie świadczeń wypłaconych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w wysokości niewspółmiernej do wkładu do tegoż systemu.

Dokonując zgłoszenia do działalności gospodarczej do ewidencji w dniu 01.01.2014 r., odwołująca wiedziała iż działalności nie podejmie. Nie miała gdzie prowadzić działalności, nie miała zamówień, zbadanego rynku, podpisanych umów o usługi- poza umowami z teściami. Charakter działalności teściów odwołującej wskazuje, iż miały one szeroki zasięg. Wymagały stałej systematycznej pracy w zakresie obrotu dokumentami. Nie jest rzeczą Sądu ocena jak przedsiębiorca zaspokaja swoje potrzeby w zakresie zatrudnienia pracowników czy uzyskiwania usług w tym zakresie, lecz Sąd może ocenić iż czynności tego pracodawcy w zakresie zawartych umów z synową są nieracjonalne, nieuzasadnione, nie spełniające standardów prawidłowego działania. Okoliczności dokonania tych czynności wskazują, iż ich cel był inny niż efekt działalności gospodarczej – pomoc synowej aby uzasadniła uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego, do których w innej sytuacji nie miałaby prawa.

Powyższe okoliczności nakazują Sądowi przyjąć, że odwołująca nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej, a jedynie pozorowała takie zachowania. Nie mogą one stanowić tytułu podlegania jej ubezpieczeniu. Tym samym za pozbawione trafności uznaje Sąd stanowisko, w którym przywołuje się uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21.04.2010r. sygn. II UZP 1/10, zgodnie z którą ZUS nie jest uprawniony do kwestionowania kwoty zadeklarowanej przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczej jako podstawy wymiaru składek, jeśli mieści się ona w granicach określonych ustawą z dnia 13.10.1998r. „o systemie ubezpieczeń społecznych”. Istotą niniejszego sporu nie było kwestionowanie wysokości zadeklarowanej przez odwołującą podstawy wymiaru składek, a istnienie tytułu podlegania ubezpieczeniu. Zgłoszona zaś przez odwołującą podstawa wymiaru składek, która w swoich wartościach w sposób istotny odbiega od zwyczajowych norm, nakazuje przyjąć, że jedynym determinantem jej zachowań, pozorujących prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, była chęć uzyskania z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nienależnych jej świadczeń na okres zbliżającego się macierzyństwa.

Zgłoszenie się przez odwołującą do ubezpieczeń społecznych z tytułu rzekomego prowadzenia działalności gospodarczej było zatem czynnością pozorną w rozumieniu art. 83 K.C., a tym samym nieważną.

Niezależnie od powyższego Sąd podnosi, że zachowanie zainteresowanej polegające na zgłoszeniu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej zmierzające jedynie do tego, aby osiągnąć nieuzasadnione świadczenia i to w znacznej wysokości, kosztem innych osób ubezpieczonych, pozostają w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i jest nieważne z mocy art. 58 § 2 K.C. Odwołująca naruszyła swoim zachowaniem zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, wyrażoną w art. 2a „ustawy systemowej”, jak również zasadę ekwiwalentności opłacanych składek w stosunku do uzyskiwanych świadczeń z funduszu ubezpieczeń społecznych.

Mając powyższe na względzie, odwołanie M. M. jako oczywiście nieuzasadnione należało oddalić, o czym orzeczono na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 kp.

Odnosząc się do treści Uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego w dnia 21.04.2010 r. w sprawie II UZP 1/10, stwierdzić należy. Uchwała ta dotyczyła stanu faktycznego, gdy ubezpieczona przez okres kilku lat prowadziła działalność gospodarczą i w pewnym okresie nastąpiło zwiększenie deklarowanego przychodu z tytułu tej działalności, który stanowił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, skorzystanie ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego według wysokiej podstawy wymiaru składek i ponowne zadeklarowanie najniższego przychodu w okresie po zakończeniu pobierania świadczeń. Sytuacja ta znaczenie odbiega od sytuacji odwołującej, która deklarując rozpoczęcie działalności, zadeklarowała najwyższy możliwy przychód i podstawę wymiaru składek, w sytuacji gdy zdarzenie uzasadniające uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego przesunęło się ze sfery ryzyka do sfery zdarzeń pewnych. Składka w ubezpieczeniach społecznych jest wprawdzie osobistym wkładem ubezpieczonego do systemu, ale z przeznaczeniem na tworzenie ogólnego funduszu ubezpieczeniowego, z którego prawo do świadczeń czerpią ci ubezpieczeni, którym ziści się określone ryzyko socjalne. Nadto w uchwale tej wyraźnie wskazano na możliwość dowodzenia przez organ rentowy fikcyjności tytułu ubezpieczenia. W niniejszej sprawie wskazać właśnie należy na fikcyjność tytułu ubezpieczenia co do odwołującej. Rozważania Sądu w niniejszej uchwale dotyczą wniosku o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, złożonego w trakcie podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarcze. Organ rentowy w niniejszej sprawie nie zakwestionował podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie dobrowolne chorobowe lecz istnienie tytułu do objęcia ubezpieczeniem społecznym. Sąd w niniejszej sprawie, jak wyżej wskazano neguje prowadzenie przez odwołującą działalności gospodarczej, w okresie od 01.01.2014 r., czyli istnienie tytułu ubezpieczenia społecznego obowiązkowego i dobrowolnego w tym okresie

Trudno zgodzić się z poglądem, iż art. 18 ustawy systemowej określający podstawę wymiaru składek co do różnych tytułów ubezpieczenia, wiąże ją co do wszystkich grup ubezpieczonych z uzyskiwanym przez nie przychodem, natomiast co do osób prowadzących działalność gospodarczą – w zupełnym oderwaniu od przychodu. Zdaniem Sądu orzekającego, trudność określenia przychodu co do osób prowadzących działalność gospodarczą uzasadnia sposób w jaki ma on być określony jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i tylko wyłącznie z tej przyczyny, a nie wskazuje na zamiar ustawodawcy, aby podstawa wymiaru składek osób prowadzących działalność gospodarczą miała być zupełnie dowolna, oderwana od przychodu, uzasadniona jedynie deklaracją ubezpieczonego, nie znajdującą żadnego uzasadnienia w rzeczywistości. Jest to sprzeczne z główną zasadą systemu ubezpieczeń społecznym, iż każdy ubezpieczony wkłada do tego systemu pochodną osiąganych przychodów i potem otrzymuje świadczenia, będące także pochodną włożonego wkładu, zmodyfikowaną zasadą solidaryzmu. Stwierdzić należy, iż w orzecznictwie sądowym często przejawia się teza, iż konkretne pojęcia powinny być rozumiane i interpretowane jednakowo na gruncie różnych gałęzi prawa. Pojecie przychodu w przepisach ubezpieczeniowych występuje i rozumiane jest jak w przepisach podatkowych (odesłania w tym zakresie przy zawieszalności świadczeń z ubezpieczeń społecznych). Przychód są to więc środki, które są w dyspozycji uprawnionego- nie jest to więc wielkość dowolna, bez powiązania z realiami i faktycznie uzyskiwanymi środkami. Nadto zasiłki z ubezpieczenia społecznego na wypadek macierzyństwa czy choroby mają rekompensować utracone dochody. Z tego więc wynika powiązanie wysokości tych zasiłków z dotychczasowymi przychodami i dochodami.

Nadto z powyższej uchwały wynika jedynie, iż problem nieekwiwalentności świadczeń uzyskiwanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do wkładu ubezpieczonego w ten Fundusz (opłacanie składek od wyższej podstawy wymiaru tylko przez krótki okres) nie może być jedynie rozwiązany przez przypisywanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych uprawnień do weryfikacji deklarowanej kwoty jako zmierzającej do osiągnięcia zawyżonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego, może być jednak rozwiązany inaczej, jak wyżej wskazano, poprzez kwestionowanie tytułu do ubezpieczenia społecznego. Stąd orzeczono jak wyżej.